‘t Is raar, met dat eten.

Allez, zeg nu zelf: véél is dat toch niet, een paar gamba’s, een klein stukje foie gras en een stukje kabeljauw? En veel werk is dat toch niet, een paar uur in de keuken staan?

En toch: ze mogen mij met een vuilblik bijeenvegen. En ik heb mijn eten niet eens allemaal opgegeten en ‘t is gelijk dat ik uren aan een stuk heb zitten schransen – misschien is er toch iets van aan, dat die traditionele keuken met soms meer room en boter dan andere ingrediënten een beetje zwaar is om op een uurtje drie gangen op te eten.

Alla. Eerste hors d’oeuvre:

Gamba met lookboter in de oven en een fris slaatje van witloof en appels, met een graanmosterdmayonaise. Lekker, al waren de mijne misschien juist wat te veel gebakken.

Tweede hors d’oeuvre:

Gebakken foie gras, parels van perenstroopsaus en vanillesiroop, appelbolletjes in vanillesiroop, hazelnotenkaramel, crumble van peperkoek.

Miljaaarrrrrr zo zoet. En miljaarrrrr zo goed. Maar het was beter het dessert geweest, want ik zal op het einde van mijn stuk foie gras zo vol of een ei.

(Dat van die karamel, en dat van die appelbolletjes, dat ga ik nog maken, denk ik. En dat van die perensiroop ook: sirop de Liège in wat witte wijn laten smelten, laten inkoken met peper en zout er bij, hey presto!)

De karamel is wat kunst en vliegwerk, en vooral veronderstel ik niet bang zijn en geen kinderen in de buurt, maar het resultaat is wel indrukwekkend:

En die appelbolletjes, door dat van Granny Smiths te maken, zijn fris en zoet en helemaal niet papperig of overzoet.

…en dan moest het hoofdgerecht nog komen: kabeljauw in Gandahesp.

Massief grote stukken, en voor mij was de Ganda er teveel aan. Niet dat het niet goed was, maar ik kreeg het gewoon niet op. De puree die erbij was – patatten met blokjes gedroogde tomaat – idemdito: lekker, maar veel te veel te veel. En de saus — vissaus met parmezaan, normaal gezien roux plus visfumet tot velouté en dan plus witte wijn en  laten inkoken en dan plus room en laten inkoken, maar vandaag fumet + wijn en inkoken en dan plus room en dan pas roux – vond ik heerlijk, maar ik was doodcontent dat er maar één lepeltje op lag.

Snirf.