Vanmorgen was ik een beetje mottig, bij het opstaan.

‘t Was geen vreselijk goeie nacht geweest — om vijf uur omver vallend van de dorst nog een groot glas water-met-muntsiroop gedronken en uiteindelijk om kwart voor acht wakker geworden.

Naar het werk aangezet, en hoplaboem: prijs. Koppijn, misselijk, overgeven, the works. Ik had nog even ernstig overwogen om te bellen naar Sandra of ze mij zou komen halen, maar ik ben uiteindelijk rond een uur of tien of zo naar huis zelf gegaan, op de fiets.

Niet. Zo’n. Goed. Idee.

Ik ben al zwijmelend, aan denk ik vijf kilometer per uur, met de helft van de tijd mijn ogen half dicht wegens te veel licht, op de één of andere manier naar huis geraakt. Aan de Keizersbrug geraakte ik plots niet meer vooruit: bleek dat ik tegen een paaltje gefietst was en half op de grond lag. Aan de andere kant van de brug, juist voorbij het hondentoilet, ben ik gestopt om even over de reling te gaan hangen van het misselijk zijn. En op de niet-eens-kasseien achter de Van Eyck ben ik nog eens tegen de vlakte gegaan: het moet zijn dat ik te traag reed om nog in evenwicht te blijven.

Het zal een enorm prachtig gezicht geweest zijn, zo nog lijkbleker dan anders op de fiets, aan nul per uur zigzaggend over de baan, af en toe eens stoppend om net niet over te geven.

Thuis in bed gekropen, een paar uur liggen ijlen, uit mijn bed gekropen, weer in mijn bed gekropen, weer een paar uur liggen liggen, uit mijn bed gekropen, een stuk voetbalmatch van de Rode Duivels tegen een zekere Ivo gezien, en dan nu weer in mijn bed kruipen.

Meuuurrghhh. Ik heb alle symptomen van drie dagen aan een stuk gezopen te hebben, en ik heb geen druppel alcohol aangeraakt sinds ikweetnietmeerwanneer. Het enige dat ik mij kan inbeelden, is dat ik nu ook al koppijn krijg van muntsiroop. Kak. Het leven pakt mij alles af dat ik graag heb.