Okay,  first things first. Akkoord dat  het een leutigheidje is om  de MacGuffin van dienst, een soort organisme / virus / gedoe dat in competitie komt met alle andere leven op aarde, een fancy naam te geven als  Î²ehemoth,  niet met een b maar met een griekse beta, zoals in beta-versie en zo.

Akkoord. Maar twee dingen:

1. Een  hoofdletter  Î² is gewoon B, dus  minstens  in het begin van een zin zou er moeten Behemoth staan en niet  Î²ehemoth.
2. Een  Î² is geen ß, nondedju. In  dit boek was elke vermelding van het ding niet ‘βehemoth’ maar wel ‘ßehemoth’. Dat ik dan steevast  Eszett-emoth  las. Slordig.

Grmpf. Enfin, bon, behalve dat… Vijf jaar na  Starfish  wordt Amerika geregeerd (o fnet niét geregeerd) door een psychopaat, nadat Lenie Clarke erin geslaagd is om zowat de hele wereld om zeep te helpen. Zij bevindt zich al vijf jaar lang onder water, ergens in het midden van de Atlantische Oceaan, met een resem collega-rifters die een kolonie elite omringen die naar de zeebodem gevlucht was.

Tot, overmijdelijk wellicht, de status quo  ook daar doorbroken wordt, en Lenie Clarke eens te meer naar de oppervlakte trekt.

Ho-hum, eigenlijk. Ik vond er niet meteen zo enorm veel aan. Het was beter bij één  boek gebleven; de enige reden dat ik het derde boek nog ga lezen is omdat ik het  vierde  boek,  Blindsight, enorm zeer erg aangeraden ben. En boek 1-2-4 lezen is zo knullig, dan beter gewoon 1-2-3-4.