Glenn Campbell was geen Johnny Cash, Waylon of Kristofferson. Hij was enorm populair in de jaren 1960 en 1970 en maakte eeb paar nummers onsterfelijk — By the Time I Get to Phoenix, Rhinestone Cowboy, Wichita Lineman, Galveston. Enorm veel talent, daar niet van, maar niemand zal een overdosis street cred krijgen door toe te geven een enorme fan te zijn. Niet dat dat veel uitmaakt, uiteraard.

In 2011 liet hij aan de wereld weten dat hij Alzheimer’s had. En in 2012 nam hij dit laatste nummer op:

Het begin met “I’m still here but yet I’m gone”: in 2014 is hij inderdaad helemaal weg, ergens tussen het voorlaatste en het laatste stadium van zijn ziekte. De clip is al erg genoeg, met montages van het verleden en het heden, en het arrangement doet zijn best om zoveel mogelijk emotie los te weken, maar het zijn de woorden die tegelijk verschrikkelijk schoon en verschrikkelijk vies zijn.

You’re the last person I will love. You’re the last place I will recall. Best of all: I’m not gonna miss you.

Beseffen dat ge het niet meer gaat beseffen, en er wrang mee kunnen lachen. Urgh.