Een blik op mijn folder met opdrachten zegt mij dit:

Vanmorgen was de eerste dag van mijn tweedaagse vakantie deze week, en werd ik wakker met Siska Schoeters.

Ik haast mij te zeggen dat ik dat meisje van haar noch van pluimen in het echt ken: ongetwijfeld is ze in het echt sympathiek, aangenaam, proper op haar eigen, vriendelijk voor honden en kleine kinderen.

Hoe ze op mij overkomt in de media daarentegen… ik heb ze denk een tijd geleden verschrikkelijk irritant in dat akelig reclamevehikel voor Studio Brussel, Het Glazen Huis, weten zitten, ik kwam ze onlangs begot op televisie tegen (de knop kon snel genoeg omgedraaid worden), en sinds veel te lang heb ik er elke weekdag met veel tegenzin een afspraak mee op de radiowekker. Ik hoor u zeggen “Verander dan van radiozender, als het u zo tegen steekt” — wel, blijkt dat ergernis bij mij beter werkt dan om het even welke koffie, en bij gebrek aan Annemie Peeters ’s ochtends vroeg, is het dus maar dit om klaarwakker te raken.

Wat mij nog het meest tegen steekt, is de gemaaktheid van het hele programma. Misschien dat ik dat absoluut verkeerd hoor, en misschien dat ik de enige ben die er zo over denkt, maar mensen wat heb ik een hekel aan dat geforceerde hip en cool en zo zijn voortdurend.

Ik kwam daarnet dit filmpje tegen:

Ja, knullig, en ja, slecht. En misschien is het een zoveelste cynische poging om het zoveelste “slechtste filmpje op het internet” te zijn, Rebecca Black en haar miljoenen Youtubehits achterna. Maar misschien is het ook maar wat het lijkt te zijn: een ontroerend slecht zingende familie die een ontroerend slecht nummer maken met een ontroerend slechte clip erbij, maar die wel een vakantie hebben gehad die ze nooit meer gaan vergeten, en die elkaar graag zien en er niet mee zitten dat ze niet de laatste juiste kledij dragen met de juiste muziek in de juiste koptelefoons.

Het totale omgekeerde van het gevoel dat ik heb als ik naar dat akelige ochtendprogramma van Schoeters luister, waar alles voortdurend ironiserend kapot moet gerelativeerd worden, waar mainstream per definitie gebashed moet worden en waar elke lach van plastiek klinkt.

Voorbeeld. Vanmorgen ging het over de snelst herkende liedjes als men de intro ervan speelt. Dat had een paar dagen geleden in de gazet gestaan in Engeland, meer dan dat is niet nodig om actueel en relevant te zijn, vermoed ik. Het was vooral een gedroomde okkasie, had ik de indruk, om nog eens lacherig te kunnen doen samen met die akelige gast die ook in dat ochtendprogramma opdraait. Zo van “ha ha, wat zijn de mainstream mensen toch dom“.

Ik zweer dat Siska Schoeters deed alsof ze “Wannabe” van de Spice Girls (“Yo, I’ll tell you what I want, what I really really want / So tell me what you want, what you really really want”), dat door de gemiddelde Brit die aan het experiment meedeed op 2,29 seconden herkend wordt, niet kende. Ik had eerst geen idee of het de bedoeling was om grappig te zijn of om te lachen met de domme mensen die dat wel herkenden, tot Schoeters het duidelijk maakte. Letterlijk weet ik het niet meer, maar het was iets in de zin van “nee, ik herken dat niet — ik luisterde in de jaren 1990 naar andere muziek”.

AAAAAARGHHHHHHH!!!

Het is niet grappig, het is niet indrukwekkend, een klein kind weet dat ge aan het liegen zijt, ge maakt u onnoemelijk onsympathiek. Doe dat toch niet!

Is het zo moeilijk om gewoon oprecht te zijn op de radio? Niet hyper doen alsof ge net negentien geworden zijt als ge er drieëndertig wordt? Niet doen alsof ge alleen naar de juiste muziek luistert — tot het in is om naar (juiste) “foute” muziek te luisteren – tot het weer fout is om naar “foute” muziek te luisteren?

Enfin ja. Misschien is het allemaal maar perceptie, natuurlijk.