Deel twee van de Imperial Radch-trilogie, en even in één adem uitgelezen als het eerste deel.
De wereld wordt hier en daar een beetje uitgediept, en de personages worden zéker meerdimensioneler, maar het blijft nog allemaal zeer op de vlakte qua, euh, Weltanschauung: de armen worden uitgebuit, slechte klassenmaatschappij is slecht, yada yada.
Goede punten voor het detectiveverhaal, slechte punten dat het allemaal zo eenvoudig en snel opgelost raakt. Goede punten voor het hoofdpersonage, dat worstelt met haar eigen niet-mens-zijn, slechte punten voor het hoofdpersonage, dat té schrikwekkend goed is in alles wat ze doet.
Goede punten voor de slechterik, die letterlijk zowel de goede als de slechte en omgekeerd is, en dat zowel voor als tegen haar zijn, verliezen is. Goede punten voor de nevenpersonages, ook de vers geïntroduceerde naar het einde van het boek.
En goede punten voor de aanzet tot het vervolg, en hopen dat het een degelijk einde heeft. Uitkijken naar Ancillary Mercy, voorzien voor 16 oktober 2015.