Ik heb de afgelopen tijd meer dan anders dingen uit mijn verleden gezien, en zelfs voor mij, die eigenlijk grotendeels in het verleden leeft, was het nog verrassend.

Stapels brieven, bijvoorbeeld. Letterlijke stapels, gelijk hele zakken vol. Ik had begin de jaren 1990 tientallen en tientallen mensen waarmee ik voortdurend over en weer schreef.

Wat is er mis gelopen? Waarom heb ik dat niet onderhouden? Ik weet het niet. Het was een andere context, die los stond van mijn ‘echte’ leven. In het echt sprak ik met bijna niemand, ik kwam al die mensen tegen tijdens internationale uitwisselingsdinges, en daar was ik een heel ander mens. Ik herken mezelf nauwelijks in de brieven die ik schreef.

En er was nog bijna geen internet. Communicatie over landsgrenzen had nog iets magisch.

Enfin, ik weet het eigenlijk niet. Ik kijk er naar uit dat de kinderen — te beginnen met Zelie, als het meezit na volgend schooljaar — internationale dingen begint te doen. Ik hoop dat zij het wel volhoudt, dat in contact blijven. Dat was eigenlijk wel wel wijs, eigenlijk.