Hoe snel een rechter een vrouwenhater wordt – De Standaard
Maartje Luif vraagt zich af voor wie ze banger moet zijn: voor een man die na vier keer nee niet stopt, of een rechter die denkt dat er niet-brutale verkrachtingen bestaan. Op de sociale media is een neologisme uitgevonden: de ‘verkrechter’, een magistraat die de daden van een verkrachter minimaliseert.
Dat is behalve grof en vulgair ook en vooral oneerlijk en onjuist. Een rechter mag enkel in zijn vonnissen spreken en heeft geen enkel verweer tegen berichtgeving over zijn vonnissen en zijn persoon. Die man en zijn integriteit worden door de modder gesleurd, en hij mag zich niet verdedigen. Mag ik opmerken dat er niks zo makkelijk is voor een rechter als de maximumstraf geven, zeker in zedenzaken? Dan ben je streng en flink en dapper geweest en iedereen kan met een gerust hart gaan slapen en zich beter voelen. Als die maximumstraf niet wordt opgelegd, mag je ervan uitgaan dat daar enige reflectie aan is vooraf gegaan en dat daar enige dossierkennis en een redenering aan ten grondslag liggen.
Consumers Must Look Elsewhere Than the IAB for Protection | DigitalNext – AdAge
For those following the IAB's position on ad blocking — arguably "the biggest boycott in human history" — this comes as no surprise. Only ten days ago at Digiday's Ad Blocking conference, IAB COO Patrick Dolan took stage to articulate the IAB's thoughts on the subject matter. Any hope for plans, timelines or substance were quickly quashed by vague statements. The subtext, however, couldn't have been clearer: The IAB is irrelevant to consumers.
Interactive Advertising Bureau comments on Ad block plus – Business Insider
Mwahaha. "President and CEO of the Interactive Advertising Bureau (IAB) Randall Rothenberg used the opening keynote speech at the IAB summit to accuse Adblock Plus of being an "unethical, immoral, mendacious coven of techie wannabes" and an "old-fashioned extortion racket." The vitriol came after Adblock Plus complained that it had been "disinvited" from the summit for no reason."
THE TOP FIVE DANGEROUSLY MISINFORMED MOMMY BLOGGERS
Congratulations on your new adorable bundle of felonious odors, mysterious noises, green secretions, and is the baby supposed to bend that way? You have a cuddly list of symptoms in the making. But where will you turn in the middle of the night when the baby monitor goes off (or, for the co-sleepers, when you’re kicked in the milk-engorged tit) and your baby is up with a fever? Your parents, who—at best, you feel—were barely able to keep you alive, or, at worst, should still be paying your therapy bill? Not in this wonderful age of information. So where does a busy working mother turn between her decaf soy latte and pre-natal yoga classes for all the answers to life’s questions? The tribe of the Mommy Bloggers, of course.
On Wine. A tragedy. — Medium
Here’s the truth about wine. You may be just like me and cars. Someone who wants to drink something fruity and fresh on a terrace in summer or rich and red with your steak at night. Who should care what you’re drinking? Only you should! Quaff away, slurp if you want. Hell use a straw and mix it with 7up for all I care. Are you smiling when you do it? Are your friends laughing with you? Great. You did it right.
Reacties
14 reacties op “Links van 24 januari 2016 tot 5 februari 2016”
De man auteur zegt: ‘Ze vonden dat de rechter in kwestie een algemene mentaliteit van vrouwonvriendelijkheid bevestigt. Dat hij meegaat in een redenering dat de vrouw het zelf wel zal uitgelokt hebben. Dat de rechter of het systeem of justitie verkrachtingen niet au sérieux nemen.’ Heb ik allemaal niet geschreven. Dus dat neem ik maar niet serieus zeker?
Oeps, dat schrijflegioen was ooit een groepsaccount. Ik was het gewoon, Maartje Luif. En het woordje ‘man’ moet nog weg uit de eerste zin. Sorry voor de verwarring.
Ik heb mijn eigen stuk openbaar gemaakt, om te laten zien dat het geen zin heeft alles recht te zetten wat Van Cauter schrijft. http://maartjeluif.com/2016/een-niet-brutale-verkrachting
“Maar het wordt nog griezeliger als je je bij de aangifte afvraagt voor wie je banger bent: een man die na vier keer nee niet stopt of een rechter die denkt dat er niet-brutale verkrachtingen bestaan”, dat heb je toch geschreven?
Ik vind het bijzonder gevaarlijk om zonder kennis van specifieke zaken te oordelen over een specifieke zaak.
De auteur heeft het in de paragraaf waar je het over hebt over “De nationale vrouwenraad, schrijfster Maartje Luif, specialiste seksueel strafrecht Liesbet Stevens, staatssecretaris Elke Sleurs”. Ik denk niet dat hij bedoelde “zowel de nationale vrouwenraad als schrijfster Maartje Luif als specialiste seksueel strafrecht Liesbet Stevens als staatssecretaris Elke Sleurs hebben letterlijk gezegd dat…”
Ik las het als “dit is de algemene teneur”. Dat vind ik begrijpend lezen, en als je je daarop baseert om zelfs geen begin van antwoord te willen geven, dan is dat jammer.
Jij en Joris Van Cauter klagen allebei een ander ding aan, hij het publieke lynchen zonder specifieke kennis van de specifieke zaak, jij dat het überhaupt mogelijk zou zijn om een niet-brutale verkrachting te plegen.
Je beschuldigt de man van gebrek aan begrijpend lezen. Ik denk dat je in deze de hand in eigen boezem moet steken.
Hij schrijft ‘Ze vonden dat de rechter in kwestie een algemene mentaliteit van vrouwonvriendelijkheid bevestigt. Dat hij meegaat in een redenering dat de vrouw het zelf wel zal uitgelokt hebben. Dat de rechter of het systeem of justitie verkrachtingen niet au sérieux nemen.’
Dat vond ik niet. Ik reageer graag op inhoudelijke kritiek, maar ik zie niet in waarom ik zou moeten aangeven wat ik allemaal niét gezegd heb. Hij moet op mij reageren of niet op mij reageren, lijkt me.
Ik ben bewust alleen op de terminologie van vriendschapsrelatie en niet-brutale verkrachting ingegaan, niet op deze zaak. Dat de rechtbank in termen als niet-brutale verkrachting denkt, vind ik griezelig. Het gaat mij om geïnstitutionaliseerde kracht die uitgaat van wat een rechter zegt. En juist omdat naar schatting slechts in 10 procent van de gevallen aangifte wordt gedaan van seksueel geweld, is het belangrijk dat de vage angst ‘zou de rechter deze verkrachting ‘brutaal’ genoeg vinden?’ er niet ook nog eens bijkomt. Ik vind dat we een signaal moeten geven, dat we daar bang voor moeten zijn, die denkfout.
Als Van Cauter de kritieken van de vrouwen die hij aanhaalt goed gelezen had, had hij gezien dat die niet gingen over de strafmaat. Wél over het feit dat een rechter een onderscheid maakt tussen een brutale verkrachting (ik neem aan dat dat eentje inclusief slagen en verwondingen betreft) en een niet-brutale. Alsof er types van verkrachting zijn? Alsof het minder erg is als je daarna vriendelijk weer aangesproken wordt? Alsof je het achteraf als verkrachter weer goed kan maken? Dat slaagt toch op niks?
Euh. Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat er types van verkrachting zijn. Zoals er ook types van moord zijn. Je kan iemand doodschieten. Je kan iemand dagenlang dood folteren. Het eindresultaat is hetzelfde. Toch hoop ik dat rechters een nuance maken.
Uiteraard. Maar ik mag hopen dat extra geweld de feiten dan verzwaart, niet dat een ‘vriendelijkere’ manier de feiten minder erg maakt.
Ik vind het eigenlijk ook zo gek niet dat er verschillende vormen van verkrachtingen zijn. Ik kan me voorstellen dat sommige vrouwen twijfelen of ze met een man seks willen hebben, en die twijfel verwoorden, maar tegelijk geen ondubbelzinnig signaal geven dat ze het niet willen. (Ik heb het niet over deze zaak, uiteraard.) Als er dan toch seks van komt, is dat dan even erg als wanneer een vrouw zich fysiek verzet, schreeuwt, gilt? Lijkt me niet.
Het probleem met dergelijke uitspraken is dat ze snel geïnterpreteerd worden als ‘vrouwonvriendelijk’ of ‘blind voor de realiteit dat de meeste verkrachtingen nooit aangegeven worden’. Ik zie nochtans geen verband.
Aan allen. ik heb hier lang over gedacht maar voel toch een denkfout. Ik vind dat verkrachting wel degelijk verkrachting is, ook als er geen of minimaal fysiek verzet is gekomen.
Wat wel waar is, en daar voel ik een cruciale nuances, is dat er soms NOG strafbare feiten bijkomen: fysiek geweld, fysieke dwang etc. Als je echt wil spreken over erger en minder erg, zou je kunnen zeggen dat de tweede case zwaarder is, maar niet omdat de pure daad van verkrachting ‘puurder’ was.
Ik moest de afgelopen dagen denken aan het slachtoffer, en hoe zij zich hierbij moet voelen. Stel dat ze écht niet wilde wat er gebeurde, maar het op dat moment allemaal niet zo goed besefte? Stel dat ze neen zei, maar te beduusd was, of te bang, of te overweldigd, om zich ook op andere manieren te verzetten? Stel gewoon maar dat het een beleefde vrouw was, met goede manieren, zoals zoveel onder ons. Zou ze dan helder beseffen dat dit niet kon, en dat roepen toegelaten was in deze situatie? Als dat haar situatie was, dan zie ik niet goed in waarom haar verkrachting in haar persoonlijke leven minder zwaarwegend zou zijn dan in het geval ze geroepen had, en hij toch nog doorgegaan was.
Persoonlijk denk ik, net zoals Maartje Luif, dat we bij verkrachting te vaak denken aan iets tussen onbekenden, en maar zelden aan het vieze psychologische spel. Of die man in deze case gestraft moest worden, weet ik niet. Maar ik weet wel dat ik schrik van de meningen van mensen hierover.
Wat ‘verkrachting’ precies is, wat de definitie ervan is dus, zal wel ergens bepaald zijn. Wie verkracht, moet gestraft worden, zoveel is duidelijk.
Voor mij is de bijkomende vraag: hoe zwaar moet iemand gestraft worden die seks heeft zonder dat de andere dat wil. Kleine atlas, jij schrijft: “Als dat haar situatie was, dan zie ik niet goed in waarom haar verkrachting in haar persoonlijke leven minder zwaarwegend zou zijn dan in het geval ze geroepen had, en hij toch nog doorgegaan was.” Ik mag hopen dat dat NIET de redenering was die de rechter maakte, want het effect op iemands leven is niet wat de doorslag zou mogen geven in de strafbepaling. In mijn ogen moet dat eerder zijn hoe goed de dader bewust was / kon zijn van het feit dat hij iets strafbaars deed.
Als een vrouw gilt, roept, zich verzet, weet je als dader héél goed dat je iets strafbaars doet. Elke seconde moet je je dan als het ware verzetten tegen je eigen morele besef (gesteld dat je dat als dader hebt). Als een vrouw minder duidelijk is, misschien zelfs niet goed weet wat ze ok vindt en wat niet (ja, dat kan in mijn ogen), dan lijkt dat me voor een dader veel moeilijker te beseffen. Ik zeg niet dat het merendeel van de verkrachtingen zo gebeurt, ik zeg ook niet dat 5% zo gebeurt, daar zeg ik niks over want ik heb er geen zicht op. Maar het kan gebeuren, en ik hoop dat ons rechtssysteem er rekening mee houdt.
Kleine atlas, je besluit met: “Maar ik weet wel dat ik schrik van de meningen van mensen hierover.” Mijn mening dan? Zo ja, wat is er zo schrikwekkend aan? En nog: als je schrikt, betekent dat dan automatisch dat je iets vanuit moreel oogpunt niet kan goedkeuren?
Hey Veerle, bedankt voor je reactie! En zeker stof tot nadenken. Moet een rechter rekening houden met het effect op het slachtoffer, op met de intenties van de dader? Zo heb ik het nog niet bekeken.
Mij leek het logisch dat het effect op het slachtoffer relevanter is. Maar misschien komt het dikwijls wel overeen? Zoals een jong, onervaren meisje aanvallen (dat misschien wel de rest van haar leven een verstoord beeld aan seksualiteit zal overhouden) ‘erger’, ‘fouter’ is dan (aanhalingstekens omdat het zo fout voelt kwaad met kwaad te vergelijken) een ervaren, stevig op haar benen staande vrouw, die het hopelijk wél zal kunnen verwerken. Ja, in dat geval vind ik echt wel dat er een verschil gemaakt mag worden. Maar ook weer niet – ik weet het gewoon niet, het is zo precair, zoals ik al zei, kwaad met kwaad af te meten.
Eigenlijk gaat de discussie hierover, als ik jouw antwoord nog eens lees: wanneer weet een man (of een vrouw!!) wanneer hij (of zij) moet stoppen? Hoe kan het toch dat vandaag nog altijd kennelijk pas fysiek verzet een duidelijk, moreel niet te misbegrijpen signaal is? En dan wil ik écht van de zaak afstappen en van verkrachtingen/strafbare feiten. Maar ik, als moeder van een zoon, is het voor mij een onhaalbare ambitie mijn zoon (of mijn dochter, als ik die zou hebben) aan te leren dat een mens kwetsbaar is, dat seks ongelooflijk kwetsbaar is, en dat een domein waar ehm, vooral veel non-verbaals gebeurt, zich ook wel eens primair als non-verbaal zou kunnen uitdrukken? En nog eens, dan gaat het al lang niet meer om deze zaak. Maar wel om: hoe kan ik mijn kind leren gevoelig te worden voor het non-verbale, in seks, maar veel uitgebreider: in meningen, in iemand kwetsen, in iemand prijzen, in alles eigenlijk.
En tot slot: een beetje blijft het me hoog zitten, maar neem dat maar niet te persoonlijk. Ik geloof dat ik me ergens persoonlijk aangevallen voel, en eigenlijk weet ik dat dat géén goede bodem is voor een discussie, zeker niet schriftelijk en zéker niet op internet :). Vergeef me dus, ik kan niet objectief antwoorden op je vraag over morele standpunten. Neem het niet persoonlijk.
Het liefdesspel is een spel van aandringen en afhouden. Een vrouw wil niet al te gemakkelijk ja zeggen, en een man met enige viriliteit kan tot een point of no return worden opgewonden. Dat hoorde ik niemand zeggen in de talk show alwaar het onderwerp aan bod kwam, terwijl je het alle mensen bijna hoorde denken.
Kleine atlas: de reden waarom ik vind dat de intenties doorslaggevender moeten zijn dan het effect, is dat zo’n effect enorm subjectief en nauwelijks te meten is. Er zijn vrouwen die hun leven kapot zien gaan aan een verkrachting, en er zijn er die de draad relatief snel weer kunnen oppikken. Moet dat de strafmaat bepalen? Neen, want het is te willekeurig, en een dader kan niet altijd weten welk effect zijn daad zal hebben.
Ik hoop net als jij dat fysiek verzet niet het enige teken is dat aangeeft dat een vrouw niet akkoord gaat met de gang van zaken. Maar het is in mijn ogen wel een van de meest ondubbelzinnige tekens. En uiteraard hoop ik mee met jou dat mannen ook gevoelig zijn voor andere signalen. En ja, ook ik hoop mijn zoon zo te kunnen opvoeden. Maar zoiets een juridische basis geven, lijkt me ontzettend moeilijk.
Er zijn uiteraard gevallen waarin er dingen gebeuren die vanuit moreel oogpunt verwerpelijk en toch niet strafbaar zijn. Het gaat erom die categorie zo klein mogelijk te maken, maar het moeilijke is ze niet zo klein te maken dat ook mensen die vanuit moreel oogpunt juist handelden, ineens veroordeeld kunnen worden. Wat met vrouwen die uit wraak op hun partner een verkrachting veinzen, bijvoorbeeld? (Opnieuw: ik wil niet suggereren dat dat vaker voorkomt dan een werkelijke verkrachting, maar ik hoop wel dat ons rechtssysteem niet zo in elkaar zit dat wie aangeklaagd wordt, quasi per definitie kansloos is.)