Het was gisteren familiefeest (yay) en we zagen de familie uit Brussel nog eens (hoera) en we hebben fijne discussies gehad (ook yay).
De bedoeling was om het eerst over de BDS-dinges te hebben, maar daar is het uiteindelijk niet van gekomen (rain check!). Waar het wél onder meer over hadden: wat gedaan na de humaniora.
Zelie’s plan is dat ze na haar zesde jaar humaniora naar het buitenland zou gaan om daar nog eens een laatste jaar te doen, en dan naar de universiteit te gaan. En wat precies ze daaar zal doen, daar is ze nog niet zeker van.
Nee! zei nicht Joëlle (die jaren in het buitenland zat en gelijk tien talen spreekt en wiskunde heeft gestudeerd en veel ervaring heeft), dat is zó hard tijdverlies! Zij zei: begin aan een studie, en als het u aanstaat, doe dan verder. En staat het u niet aan, neem iets anders. En doe Erasmus en zo, en als de studie gedaan is, ga dan een tijd naar het buitenland.
Hm.
’t Is een ander perspectief, maar ik ben het eigenlijk niet eens: na de humaniora is een periode van uw leven afgesloten. Universiteit is een nieuwe periode, met grotendeels nieuwe vrienden, nieuwe omgeving, nieuwe alles. Daar een jaar tussen schuiven is denk ik redelijk pijnloos. En een zesde jaar in een andere taal opnieuw doen is geen tijdverlies: ja, het niveau zal ongetwijfeld lager liggen, maar daar staat tegenover dat ze een vreemde taal zal spreken in een enorme reeks aan verschillende registers: thuis, vrije tijd, maar ook literatuur, wiskunde, wetenschap, aardrijkskunde, geschiedenis.
En, klein detail misschien: op de school van Zelie met pakweg 75% of 80% buitenkomen, dat is in sommige gevallen het equivalent van op een andere school of in een ander land met 95% afstuderen. Ik weet het niet zeker, maar ik kan mij inbeelden dat dat (naast naschoolse activiteiten en motivatie en watnogallemaal) niet zo’n klein detail is, je afstudeerpunten, als je ook echt aan de universiteit wil gaan studeren in sommige buitenlanden.
En die Eramsus uiteraard hoedanook, en na de studies buitenland kan ook nog, maar het lijkt me meer voor de hand liggend dat je dan al in een soort slipstream zit, waar het moeilijker is om er een jaar tussenuit te knijpen.
I dunno. Ik denk dat ik gelijk heb. Maar ik ben er niet zeker van.
Reacties
6 reacties op “Discussie over het jaar na het laatste jaar”
Na de universiteit weggaan kan altijd nog en Erasmus zou ik sowieso doen. In je eentje in het buitenland zoiets doen zorgt voor een perspectiefverbreding en zelfstandigheid waar je tijdens je universiteitsperiode denk ik heel veel aan zult hebben. (Dit is gesproken als ik het over mocht doen.)
Ik denk dat de meeste niet weten wat ze willen studeren als ze 18 zijn. Ik had een idee (en bleek ook uiteindelijk het juiste te zijn voor mij in een zekere zin), maar ik heb er lang over gedaan om op gang te geraken. Een extra jaar om te groeien als persoon kan geen kwaad, of dit nu het laatste jaar opnieuw doen is op een ander, of een ‘GAP’ jaar te nemen om een reeks internships te doen. Zelfs na 7 jaar te doen over wat 5 jaar had moeten duren, was ik een stuk meer volwassen dan anderen op eenzelfde punt. Wist ik beter wat ik met mijn level wou, waar ik naar toe wou.
Het gedacht ook dat alles via een rechte lijn gebeurd is zo raar. Dromen veranderen, mensen veranderen, de wereld verandert. De flexibiliteit hebben om mee te veranderen, om te accepteren en verder te zien dan je eigen kleine bubbel, is soms veel interessanter.
Ja, je kan wachten tot na je studies. Maar hou er rekening mee da het goed kan zijn dat je die beslissing dan niet meer alleen neemt. Ik wou ook een gap jaar nemen, maar mocht niet (mijn ouders zijn nogal van de rechte lijn naar een beroep denkende). Ik denk gezien de tijd die ik nodig had om uiteindelijk door da eerste jaar te geraken, dat wat meer volwassenheid van mijn kant geen kwaad had gekund.
Anyway, tis niet da mijn mening er toe doet, maar k denk dat iedereen uiteindelijk moet doen wat het beste is voor hem/haar. Er is geen 1 best pad of geen 1 beste oplossing.
ik ken een meisje dat een jaar naar Australië gegaan is op 18-jarige leeftijd en daar haar “laatste jaar”, als je het zo kan noemen, opnieuw gedaan heeft.
Cru gezegd (en dan bedoel ik heel cru zelfs): ze heeft zich super geamuseerd, maar ze is er serieus dommer en dikker van teruggekeerd. Dommer omdat het curriculum zwak was in de school die ze gekozen had, dikker omdat men daar veel meer op fastfood leeft.
Haar voorbereiding op de universiteit werd er dus volgens mij door ondermijnd: ze is in het klassieke cascadesysteem terechtgekomen en moeten overstappen op een bachelor-opleiding.
Rijst dus de vraag: doen of niet. Ik neig naar niet..
Ik neig eerder naar een jaartje de wereld verkennen na je diploma. Je wereldbeeld op 22 jaar laat je volgens mij situaties beter inschatten. Op 18 jaar ken je volgens mij nog maar “nougabolle” van de wereld, en soms ben je zelfs nog maar een late puber.
Ik weet uiteraard niet of dat meisje een goede vergelijkingsbasis is voor je dochter. Ik lees je blog en percipieer je als een geëngageerd ouder die veel voor zijn kinderen over heeft, en hen stimuleert/uitdaagt. Ik vermoed dus ergens dat je dochter meer maturiteit heeft dan dat meisje… maar toch: neen, ik zou het niet doen.
Met twee kotstudenten hier in huis herken ik de gesprekken. Geen idee wat ‘het beste’ is, maar ons leek het vooral een kwestie van psychologie. Bij de ene kon de lijn niet recht genoeg zijn, de andere had het liefst nog van alles ‘er tussen’ gedaan. Tot ze zelf een beetje besefte dat ze dan misschien helemaal niet meer tot die unief zou geraken omdat het avontuur zo lonkt. Cijfergewijs hadden de ze ook beide overschot. We hebben hier in al die jaren nog geen tweede zit gezien en de oudste sprokkelt graden. Maar dat is nog geen garantie. Maturiteit, het zelfstandigheid, het zijn woorden die hier al gevallen zijn. Maar strikt genomen, maakt het zoveel uit ? Wat spijtig dat een jaar in het buitenland als een jaar verliezen wordt gezien. Dat je later niet meer alleen beslist geldt ook voor dat eerste jaar. Ik heb al meermaals gezien dat zo’n jaar sterke gevolgen had (er blijven studeren, een serieus lief), maar dat is toch ook oké ?
Wij merken wel dat de kansen om sowieso voor lange of korte termijn naar het buitenland te gaan, er echt ook wel zijn tijdens de studie. De oudste gaat buiten Europa, binnen zijn master. Het is dus zeker geen alles of niets verhaal. En om met een cliché te besluiten : kiezen is verliezen. Maar ik zie hier toch geen slechte keuzes, in het één noch het ander. Succes Zelie !
De meeste studenten in onze opleiding komen terug van Erasmus en hebben de smaak te pakken, ze kunnen bijna niet wachten om na hun opleiding terug te vertrekken. Een deel ervan doet dit ook daadwerkelijk en breit er na hun opleiding nog een jaartje buitenland aan vast (soms een extra studie, soms een stage om wat relevante ervaring op te doen)
Wij hebben verschillende jaren buitenlandse studenten in huis gehad die hier Nederlands kwamen leren en hun laatste jaar kwamen opnieuw doen. Er zaten fijne toffe mensen tussen die na enkele maanden de taal onder de knie hadden en hun laatste jaar tot een goed einde brachten. Maar de meesten, eens ze hun draai gevonden hadden en wat vrienden hadden, waren duidelijk hier voor hun plezier. Eens hier was Nederlands leren en hun laatste jaar niet erg belangrijk meer… Ver van huis en veel vrijheid, het vereist een zekere volwassenheid die de meeste 18-jarigen die wij zien passeren hebben duidelijk nog hadden…