Ik volg Chetna Makan al van toen ze in The Great British Bake-Off zat, en toen ze haar Youtubekanaal Food With Chetna had, en dus was ik er als de kiekens bij als haar boek The Cardamom Trail uitkwam.

Het eerste recept van een kookboek zet de toon, vind ik.

En de eerste ervaring met een recept uit een kookboek zet ook de toon. Ik had peren liggen, ik had bijna alle ingrediënten, het zag er ab-so-luut kaksimpel uit, en dus ben ik er maar direkt aan begonnen.

Ingrediënten

 

• voor de cake: 150 g suiker – 200 g zachte boter – 150 g zelfrijzende bloem – 50 g gemalen amandelen – 1 theelepel bakpoeder – 4 eieren – zest van 2 appelsienen
• voor wat er op de cake ligt: 50 g boter – 100 g cassonade – 1 theelepel gemalen kardemom – 4 peren

Werkwijze

Oven voorverwarmen op 180 °C. Springvorm van 23 cm invetten.

Peren schillen, in twee doen, klokhuis eruit wurmen.(Een parisiennelepel is uw vriend. Dat, of een gewone koffielepel of een mes of zo, maar dan zal het gat niet zo mooi rond van vorm zijn.)

Boter, cassonade en kardemom op een zacht vuur laten smelten en een minuut of twee laten doorkoken.In de springvorm gieten en gelijkmatig verdelen.

Peren met de platte kant naar onder op de karamel leggen. In mijn geval waren het redelijk grote peren, en heb ik er dus de staartjes van afgesneden, één van peren een beetje in een driekhoek gesneden, en de laatste in een ronde vorm om precies in het midden te passen. Met kleinere en meer langwerpige peren zou een stervorm mogelijk moeten zijn. En zou er meer caramel aan de bovenkant zitten.

Het cakemengsel is van een kinderlijke eenvoudigheid: gewoon alle ingrediënten (suiker, zachte boter, zelfrijzende bloem, gemalen amandelen, bakpoeder, eieren, appelsienzest) in een kom doen en met een electrische klopper of een Kitchenaid of Kenwood of zo in elkaar kloppen tot het er luchtig uitziet.

Gelijkmatig verdelen over de peren, zien dat die niet te veel verschuiven, en alles proper plat maken.

En dan in de oven, tot een mes of breinaald in de cake er droog uitkomt, you know the drill — een minuut of 50 was dat, in mijn geval.

Dat kwam er dan zo uit:

Een minuut of tien laten rusten en dan voorzichtig omkeren op zo’n koelrek:

Omdat het midden een beetje meer gerezen was dan de buitenkant, stond de bovenkant (enfin ja, de onderkant) ook een beetje bol. Dat kan volgende keer beter, maar de smaak zat al meteen heeltegans in orde.