Het was vandaag een fijne dag, maar ik heb mijzelf in extremis nog nijdig gekregen.

Er zijn erge dingen aan de hand in de wereld. Één van die erge dingen, van die problemen die dermate ingewikkeld zijn dat er geen oplossingen voor zijn en enkel lapmiddelen op min of meer korte termijn voor stukken van het probleem, is dit:

In het superdiverse Gent ontstaat een onzichtbare laag van bewoners: een schaduwstad waar gezinnen met kinderen overleven. Ze bewegen zich de hele dag doorheen de stad, in permanente transit: ze bewegen zich van plaats tot plaats om in hun dagelijkse basisbehoeftes te voorzien. Het zijn gezinnen met kinderen die onzeker zijn dat ze voeding, een douche of een slaapplaats vinden. Sinds het voorjaar van 2017 wordt Gent opnieuw geconfronteerd met een wooncrisis, die structurele dak- en thuisloosheid uitlokt.

Een volledig artikel is te vinden bij Knack.

Ik zou zeggen “haast u en ga het lezen”, maar het risico is dat u hetzelfde overkomt als mij: enerzijds machteloosheid bij de situatie, anderzijds irrationele nijdigheid wegens het artikel zelf.

Ik twijfel geen moment aan het goede hart, de goede bedoelingen en de kunde of kennis van de schrijver, maar aaarghhh waarom dat artikel op die manier?

Zeker vijf keer te lang, vol taal die geen mens begrijpt, blijkbaar niet of nauwelijks nagelezen door een eindredacteur.

Ik heb denk ik drie manieren gezien waarop Košice geschreven werd, geen van de drie juist. En is het Slowakije, Slowkaije of Slovakije? En konden er nog en béétje meer knullig afkortingen in (A-TIEM, I shit you not)?

Ik ben in een slechte bui denk ik, want ik vind dat eigenlijk crimineel. Da’s een universitair. Postdoc, dacht ik zelfs. Dat zou moeten verplicht helder moeten schrijven, zeker over een onderwerp als dit.

En wie dat niet kan, die zou van mij zijn diploma niet mogen hebben.