Mijn jongste dochter doet op woensdag een uur Drama en dan een uur Voordracht. Da’s het vervolg op Woord, dat ze al een paar jaar doet.

Vandaag wist ze mij te vertellen dat ze haar verplichten om “als je” uit te spreken als “ashe”.

“Ashe zin hebt, gaan we op reis”, dat soort zaken.

Nee. Categoriek néé. Meer nog: waarom? Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het één van die akelige regels is die iemand ergens ooit heeft bedacht in een redenering van “als er Hollanders zijn die het doen, dan moeten we dat dringend ook opdringen aan Vlamingen, hohoho”.

Bedacht in hetzelfde departement dat ooit geflirt heeft met “therapuit”, en dat al jaren aan een stuk mensen met “enerzhie” opgezadelt. (Serieus, what the fuck, ’t is “energiek” en “energetisch”, waarom zou het dan niet “energie” maar “enerzhie” zijn?)

Wacht, kijk, even op een rij:

als ik honger heb
als zij zin heeft
als ze geld hebben
als we gaan eten
ashe klaar bent?

Ik heb “als hij” er niet bijgezet, nee. Want ik weet wat ge gaat zeggen, samen met de hele verdomde kliek taalimperialisten aan de VRT: het is niet “als hij”, het is “alzié“.

Nóg zoiets waar lijfstraffen op zouden mogen staan: het blijkbaar ergens halfweg de jaren 1990 afschaffen van “hij”. Dat is, en ik meen het meer dan ik kan zeggen, voor mij een reden om de radio te verzetten bij gebrek aan een toestel om iemand op afstand fysiek te wurgen.

Want wat ooit begon als “dat heeft-ie gedaan” is op geen tijd vergleden naar consequent overal “hij” vervangen door “ie” — “Ie komt morgen. Ie heeft een boek geschreven. En ie doet dat goed”.

Belachelijk. Ergerlijk. Hatelijk. Tién keer erger dan “dat heeftem gedaan”, dat ook al afgrijselijk degoûtant is. Ex -aequo even erg als consequent “ze heeft d’r haar gekleurd”.

Ik heb Anna ten strengste verboden “ashe” te zeggen. En als haar leraar daar een probleem mee heeft, mag hij het aan mij komen uitleggen.