Fijne ex-collega Bart had een meesterplan: hij ging een gamingcomputer kopen, en dan zijn madam ook een computer geven, en dan regelmatig op het gemak wat spelletjes spelen on-line met een groepje mensen.

En of ik het niet zag zitten om dat ook te doen.

Welbaja, zei ik.

Het. Was. Al. Van. 2011. Geleden.

Dat ik nog eens World of Warcraft gespeeld had.

En daarvoor was het geleden van eind 2004, begin 2005 dat ik een jaar of twee bijna onafgebroken had gespeeld. In de tijd dat het allemaal nog zeer moeilijk was. Allemaal solo, wegens niet zo voor sociaal doen en alles.

Maar dus nu vanavond eens geprobeerd met drie.

Eerst gefrutsel met een peetje zoeken dat een beetje de moeite waard is — ik had allemaal level 85 peetjes staan, maar die waren Alliance. Mijn hoogste Horde was level denk ik 67, maar het was dus geleden van zeer lang geleden dat ik daar nog mee gespeeld had, en ik was het helemaal vergeten.

Niet getreurd, gewoon een randon dungeon gepakt, en Leroy Jenkinsgewijs op de vijand afgestormd. Wat ik ook deed, er gebeurde helemaal niets. Alle mogelijke toestsen mashen, maar de vijand bewoog geen millimeter.

En toen keek ik naar mijn chatvenster, als het gevecht afgelopen was:

&锑&锑&锑&锑&é”(&锧§§§&锑&锑&锑&é”
‘((((((&é””&锑&é””””é&”‘&锑&锑”‘&é”&é”&é”
é&”&é”&é”&é”&é””’&(“é'(&”(&”‘(

Ayep, ik was in de aanval gegaan met de focus op mijn chatvenster.

Ik dacht dat ik er in ging blijven van slappe lach.