Ik was beginnen kijken naar het laatste seizoen van House of Cards.

Het was eerst wat verwarrend, want Kevin Spacey deed nog mee — bleek dat ik bij seizoen vijf blijkbaar gestopt was op twee afleveringen van het einde, dus eigenlijk nog wel goed, want zo was ik meteen weer helemaal mee met het verhaal.

En dan kwam seizoen zes er aan, en was het helemaal anders, wegens Princess Buttercup president van de Estados Unidos en geen spoor meer van Keyser Söze.

Het is allemaal wat bij het haar getrokken soms, met redelijk wat gemiste kansen, vond ik, maar bon, dacht ik, we zullen wel zien hoe het allemaal rechtgetrokken wordt op het einde, nee?

Vanavond zat ik op de bus met Fijne Collega Johan die ook aan seizoen zes begonnen was. Hij had nog maar de eerste aflevering gezien, en ik zei dat ik er al een aantal gezien had, ik wist niet meer hoeveel precies.

Ik komt thuis, ik maak eten voor de kinders (cordon bleus en bloemkool in kaassaus, yum), we eten samen, de kinders gaan studeren, ik zet mijn Netflix op om verder te kijken naar de aflevering waar ik gisteren ergens in het midden mee gestopt was.

Een paar seconden oriëntatie, zo van “hang on, wat was er weer aan de hand? ah ja, juist, ze zitten in het Oval Office en ze zijn dáár over aan het discussiëren”.

Ik was rond minuut 48 gestopt, ergens in het midden van een redelijk intense scène. En dan was het plots minuut 52, en was de aflevering gedaan!

Nog weirder: in plaats van het einde van ergens een aflevering in het midden van de laatste reeks, was het het einde van aflevering 8, de 73ste en allerlaatste aflevering van House of Cards!

Wtf. Ik was op letterlijk vier minuten van het einde gestopt, en ik had geen flauw idee dat ik ook maar in de buurt van het einde zat.