Zoals fijne collega Johan het verwoordde: wat we vandaag gedaan hebben is het dichtst dat ons werk bij journalistiek komt.
We zijn naar ergens gereisd, we hebben er met mensen gesproken, we hebben gekeken hoe ze werken, en we proberen te achterhalen wat ze nodig hebben. Dat is niet noodzakelijk wat ze zeggen dat ze nodig hebben, maar de hoop en de verwachting is dat als we genoeg mensen zien met voldoende verschillende profielen in een breed palet aan mogelijke omstandigheden, dat we het dan wel patronen gaan beginnen herkennen.
En dat we noden en verzuchtingen zullen ontdekken die we niet noodzakelijk hadden kunnen verwachten als we gewoon in ons bureau in Brussel waren blijven zitten en alleen met analysten en specialisten-ter-zake en ontwikkelaars zouden gesproken hebben. Dat het, met andere woorden, eigenlijk wel opbrengt als men vóór te beginnen programmeren eens zijn oor te luisteren legt bij de mensen voor wié we eigenlijk programmeren.
Klinkt allemaal voor de hand liggend, maar een mens moet er maar het recent-achtige rapport van McKinsey op nalezen om meteen te zien dat het allemaal niet zo is voor iedereen. Die mensen hebben wereldwijd een paar honderd (zeer) grote bedrijven onderzocht die (zeer) veel omzet hadden, en zelfs daar komen ze tot griezelige vaststellingen. Zoals deze, bijvoorbeeld:
De helft van de grote (gróte!) bedrijven heeft geen idee hoe ze een design objectief kunnen evalueren (een eenvoudige gebruikerstest bijvoorbeeld, dat kan toch al objectief zijn? objectieve metingen of mensen taken gedaan krijgen?). Vier van de tien spreken zelfs niet met eindgebruikers tot ze hun ding (product, dienst) ontwikkeld hebben! Die gaan van “hier, we smijten iets naar de mensen toe en we zien wel wat er gebeurt” of zo, denk ik dan.
Enfin bon ja. Goed nieuws voor ons, vermoed ik: dat wil zeggen dat er nog veel mensen zijn waar we voor kunnen werken. 🙂
Te beginnen deze en volgende weken, wat ons betreft, hoezee!
Afbeelding bovenaan: veldstudie bij de VRT. Ook van mijn werk, maar niet door mij gedaan.