Wat voorafging. Ergens in februari weigerde mijn fiets op te laden. Er waren ook nog wat andere dingen aan de hand: het stuur en het zadel stonden los, de versnellingen haperden, de remmen remden niet, het voorspatbord/koplamp was kapot, en zowel de tandwielen als de ketting waren versleten.

Eigenlijk was het niet de moeite om het ding helemaal te repareren, zei de mens, wegens te duur voor wat de velo eigenlijk nog waard was. Een nieuwe kopen was ook niet aan de orde, wegens te duur en ook wegens te groot risico op diefstal (elke dag aan het station laten staan? een nieuwe elektrieken velo? I don’t think so).

Het stuur bleek niet repareerbaar en de computer en het voorspatbord te duur, en dn dus was er besloten om naast het electrische probleem alleen de remblokken, de ketting en de tandwielen te doen.

Een week of drie later was het allemaal in orde. Sandra was de velo gaan halen en toen hij thuiskwam, inderdaad: hij was nog altijd kapot. Nieuwe ketting en nieuwe tandwielen, maar hij laadde niet op, en de computer ging niet aan.

Terug naar de winkel, en dan was het lang wachten.

Gelijk, zeer lang wachten. Een klein beetje te lang wachten naar mijn goesting.

Vandaag dan toch eens gebeld. Na een keer of drie terugbellen uiteindelijk lang genoeg aan de lijn kunnen blijven om het hele geval uit te leggen (de lijn werd voortdurend onderbroken, ik vrees dat mijn GSM ook zijn laatste maanden aan het meemaken is na vijf zes jaar).

Interessante interactie, dat wel:

• Een fiets op naam van Vuijlsteke? En hoe schrijft ge dat? Euh nee, geen fiets op naam van Vuijlsteke.
• En wanneer zou die binnen gedaan zijn? In februari en dan nog eens in maart? Nee, niet dat ik zie.
• En wat voor merk is dat? Een Koga? Nee, zo hebben we er geen staan in reparatie.

Uiteindelijk (zéér uiteindelijk) bleek iemand te weten dat hij er wel degelijk stond, en dat hij al lang klaar was, maar dat er geen bonnetje bij was en dat ze dus niet meer wisten wie ze moesten waarschuwen.

*
* *

Ik naar de winkel. Vóór mij in de winkel een aantal mensen die stuk voor stuk hetzelfde probleem hadden: ze hadden een afspraak gemaakt om hun fiets te repareren (zo’n afspraak is vaak meer dan een maand op voorhand te maken), maar hun fiets was na een tijd wachten tóch niet gerepareerd.

Er is nog werk aan de winkel voor Colruyt, blijkbaar.

Het was een beetje zoeken om mijn fiets voor de tweede keer die dag terug te vinden, maar uiteindelijk, nadat ik hem omschreven had (koplamp met plakband vastgeplakt en computer met duct tape), bleek hij gewoon in derij aan de ingang van de winkel te staan. Wellicht al twee maand of zo.

Ik moest niets bijbetalen (geen bonnetje, dus niemand had een idee van welk werk er aan gedaan was, vermoed ik), en twee minuten voor sluitingstijd rijd ik met mijn opgelapte velo buiten.

*
* *

Eind goed, al goed? Weeeeellllll…

Ik had de afgelopen maanden op een niet-elektrische fiets gereden met een enorm laag zadel. Mijn fiets heeft een zeer hoog zadel. Voeg daaraan toe dat zowel het stuur als het zadel helemaal los staan, en dat de banden niet opgepompt waren, en dat de remblokjes dan toch niet vervangen waren, en ik was de eerste minuten toch een beetje wiebelachtig op de fiets.

En dan is er een stukje dat bergop gaat, en tiens, ik krijg gelijk toch niet echt ondersteuning van de elektrische motor?

En dan is er een plat stuk, en tiens, wat is dat? Als ik trap met de trappers dan vertraagt mijn fiets in plaats van te versnellen?

Hu wat? Als ik niet trap, dan versnelt de fiets gewoon van zichzelf?

Als ik redelijk stijl bergop ga, en ik doe niets met de pedalen, gaat mijn fiets aan 15.5 kilometer per uur?

Als ik stil sta op een plat stuk ga en ik trap één keer, dan blijft mijn fiets vanzelf versnellen? Waar hij normaal gezien stop met ondersteunen aan 25 km/uur, gaat hij nu zonder trappen loos voorbij 25 per uur en vlotjes tot 32 per uur?(Meer dan dat heb ik niet geprobeerd wegens vlak naast tramsporen en een voorligger waardoor ik moest remmen en toch een beetje precair met dat losstaand stuur en zadel.)

Zeer vreemd. Ik heb een kapotte fiets binnengebracht, en nu heb ik een kapotte moto teruggekregen.

Ik heb drie of vier keer getrapt, en behalve dat heb ik vijf kilometer gefietst zonder mijn benen of voeten te bewegen. Mijn batterij stond op 78% toen ik vertrok, en op 38% toen ik toekwam, dat wel.

Gah. Wat moet ik nu doen? Als ik niets doe, riskeer ik dat mijn motor het begeeft, en dan zijn we nog verder van huis.

Maar als ik bel voor een afspraak, zal dat binnen een maand of meer zijn, met geen enkel idee hoe lang het zal duren, en geen enkele garantie dat hij zelfs gerepareerd raakt.

Bleh.