’t Is nu al twee avonden dat ik van begin tot einde het debat in het House of Commons aan het volgen ben.

Hallucinant.

Het enige argument van de Brexiteers is “de mensen hebben in 2016 besloten dat we eruit moeten stappen en dus moeten we daar naar luisteren”.

Ik begrijp niet dat niemand zegt dat in 2016 een nipte meerderheid om allerlei verschillende redenen zo gestemd heeft: omdat ze de regering-Cameron een hak wilden zetten, omdat ze bang waren van vreemdelingen, omdat hen beloofd was dat het meer geld zou opbrengen als ze uit de EU zouden stappen, en ongetwijfeld ook een aantal omdat ze na zich geïnformeerd te hebben over de gevolgen, en na verzekerd te zijn dat de breuk ordentelijk zou verlopen en dat het allemaal een fantastische deal zou worden, in eer en geweten die beslissing genomen hebben.

Maar iedereen gaat er aan die kant van uit dat 100% van de mensen die voor de Brexit gestemd hebben, dat opnieuw zouden doen. Of beter: dat het ondemocratisch zou zijn om de vraag opnieuw te stellen. Weird, weird, weird.

[Nu, aan de andere kant: in België hebben we al sinds, euh, december vorig jaar? geen regering meer, en geen kat die er gelijk van wakker ligt. Sense of urgency: zero. Ik las onlangs dat we misschien, wie weet, ergens binnenkort wel een Vlaamse regering zouden hebben. Maar ook daar geen mens die er van wakker ligt. Zucht.]