Hoe maak ik mij belachelijk als filmrecensent?

Door dit artikel te pennen over The Mandalorian. Erik Stockman schrijft een stuk dat er zowel in de grote lijnen als de details totaal naast zit. Niet dat het mij enorm verbaast, van de man die Rise of Skywalker vijf sterren gaf, maar toch.

Een paar stukjes:

zet de hypnotiserend mooie scènes met Yoda en Luke op Dagobah in ‘The Empire Strikes Back’ maar eens tegenover die fucking Baby Yoda die in Chapter 10 ineens die eieren naar binnen begint te smikkelen, waarna hij voor het oog van de camera een flinke boer laat. Voilà: ziedaar het verschil tussen magie en middelmatige kolder

Ik heb de originele trilogie ook gezien. Maar laat ons heel eerlijk zijn: zet de kolder van een fucking muppet met een gek stemmetje tegen de magie van de ontluikende relatie tussen twee getraumatiseerde wezen (Din Djarin en Grogu), en ik weet het ook wel.

Zeg wat je wil over George Lucas, en over zijn ellendige prequels, maar het is een historisch feit dat de eerste trilogie werd geboren uit een oprechte liefde voor de serials, de comicbooks en de ridderverhalen die hij zag en las in zijn jeugd

Zeg wat je wil over George Lucas, maar het is een historisch feit dat de man enorm veel ideeën heeft, maar zelf voor de dooie dood geen goeie film kan in mekaar steken (cfr. de ellendige prequels, en dat Aflevering VI gered is in de montage, en de objectief enige goeie van de originele trilogie, Empire Strikes Back, de film is waar Lucas het minst mee te maken had).

En zeg wat je wil over George Lucas, maar Mandalorian en daarvóór Clone Wars en Rebels zijn de eerste Star Wars-projecten in al die decennia waar de visie van Lucas in fantastisch goede banen geleid is.

Met dank aan Dave Filoni en Jon Favreau. En Lucas. En Kathleen Kennedy. Helden, allemaal. Die er samen in geslaagd zijn de vloeibare stront van de prequels en de sequels te doen vergeten.

onder de eerste drie films lag een stevige mythologische fond die je zelfs nog voelde doorwerken in Episodes VII, VII en IX

Neen. Onder de eerste drie films lag een slaafs kopiëren van Joseph Campbell, en een bijna even slaafs kopiëren van de beeldtaal van serials (zoals trouwens ook bij Indiana Jones). En in de prequels werden de eerste drie films gewoon herhaald (“it’s like poetry, it rhymes”).

Episode VII is een geldige poging om er een nieuwe draai aan te geven. Maar Episode VIII is een totale mislukking van een beeldenstormende regisseur die het verkloot heeft. Serieus, Luke zijn lightsaber weg laten smijten als openingsbeeld? Rey’s ouders zijn niemand speciaal? Snoke is niets van mysterie?

En Episode IX is een poging om het nog recht te trekken, maar helaas. VIII had het zó kapot gemaakt dat er niets meer aan te doen is.

Voor Favreau daarentegen is het ‘Star Wars’-universum een soort gigantische pralinedoos, waaruit hij, tot jolijt van de fans maar ook met een soort richtingloze willekeurigheid, in iedere aflevering enkele lekkere snoepjes vist. Nu eens een Speeder, dan weer een Jedi-ridder, dan weer de Slave-1. Zoals Forrest Gump zou zeggen: ‘The Mandalorian’ is like a box of chocolates: you never know what you gonna get.

FUCK NEE STOCKMAN.N

Star Wars is, in tegenstelling tot wat Duynslaegher-van-den-Aldi blijkbaar denkt, enorm zeer veel méér dan alleen maar die paar goeie en verder zeer slechte films. Star Wars is een heel universum. Er zijn vele honderden comics, boeken en games. Die weliswaar een tijd geleden allemaal collectief “niet meer canon” zijn verklaard, maar die ondertussen allemaal terug aan het komen zijn (met Thrawn als beste voorbeeld).

En wat Favreau doet, is elementen nemen uit een heel universum, en die op vaak onverwachte manieren inzetten. Een assassin droid als kinderverzorger! Een ugnaught als een tragische held! Helemaal menselijk gemaakte stormtroopers!

Ik ben er zeker van dat Stockman het fantastisch vond dat Han Solo veertig jaar na de eerste trilogie nog altijd zijn zelfde broek en hemd aan had. Bah.

Neem nu die scène waarin Mando bij het kampvuur zit te praten met een Jedi-ridder terwijl je op de soundtrack een flard hoort uit het welbekende ‘Yoda’s Theme’ uit de soundtrack van ‘The Empire Strikes Back’. Misschien dat u de Force op dat moment in uw nek voelt blazen, maar wat ons betreft voelt het aan als het zoveelste goedkope knipoogje.

Het heet *leitmotif*, gast. En dat is waar ze voor dienen. In uw zo bewierookte Afleveringen VII-VIII-IX werden ze totterdood verkrácht, trouwens, de leitmotifs.

Ironisch eigenlijk: ‘The Mandalorian’ heeft zóveel gemeen met de eerste trilogie; van de vele vertrouwde locaties tot de miraculeuze wederopstanding van Boba Fett; en tegelijk helemaal niks.

Ironisch eigenlijk; deze review heeft zóveel gemeen met een echte review; van concepten als klinkers en medeklinkers tot zinnen en paragrafen; en tegelijk helemaal niets.