Sandra had een boek gelezen dat ze goed vond, en ik ben altijd content als ik boeken kan lezen waar ik niets van afweet, dus ben ik er na mijn Stormlight-boek maar aan begonnen.

I am Pilgrim. Spionage-achtig. Hoofdpersonage is een soort superman, verhaalstructuur is flashback in flashback in flashback, logica is soms zeer ver te zoeken, en ’t spijt mij, maar als ik dit soort dingen lees, moet ik eens heel hard zuchten:

I was thirty-one years old and I realized, through no fault of my own, I had been trained for tank warfare in Europe, only to find the battle was with guerillas in Afghanistan. Like it or not, history had passed me by.

On another level, far deeper, I knew that sooner or later I wanted to find something – something it’s hard for me to put a name to … a thing most people call love, I suppose. I wanted to walk along a beach with someone and not think about how far a sniper rifle can fire. I wanted to forget that you feel the bullet long before you hear the shot. I wanted to find somebody who could tell me what safe harbour really meant.

I knew with all my heart that, if I didn’t leave the secret world now, I never would. To turn your back on everything you know is hard, among the most difficult things you’ll ever do, but I kept telling myself one thing.

If you want to be free, all you have to do is let go.

“A thing most people call love, I suppose”. Yikes.

Nog naast de zware renowned Dan Brown-vibe die ik al de hele tijd had — Pilgrim is zo mogelijk nóg onwaarschijnlijker als Robert Langdon, wegens niet alleen ongelooflijk in alles maar ook nog eens véél jonger — was dit een pagina waar ik even van moest achterover leunen, zo onwaarschijnlijk slecht ik ze geschreven vond.

Voor de zekerheid heb ik het doen lezen door Anna die 15 is en praktisch nooit boeken leest, en door Zelie die 21 is en literatuur studeert, en ze waren het erover eens: cringewaardig.

Het is absoluut niét mijn gewoonte, meer nog: ik doe het normaal gezien nooit, maar ik heb even zeer snel gezocht naar reviews. “I am pilgrim review” op de Google geeft mij als twee eerste autocompletes “New York Times” en “The Guardian”, en de eerste paragrafen van beide reviews zijn lovend.

Dat wil zeggen dat ik wellicht mijn tijd niet aan het verdoen ben, en dat ik met een redelijk gerust hart kan verder lezen.

Ik ben eens benieuwd.