Het was al even geleden, maar ik heb een paar nieuwe projecten gekregen op het werk. Met een klant waar ik twee en een half jaar geleden ook al voor gewerkt had, dus echt helemaal nieuw was het niet, maar toch: nieuwe werkomgeving, dingen overnemen die iemand anders al had overgenomen van iemand anders, vanaf dag één beslissingen mogen/moeten nemen, ‘t zijn dingen.
Ik vind dat van het meest leutige dat er is: iets nieuw beginnen, ergens in gesmeten worden, voor niet veel meer dan de helft doorhebben waar het allemaal over gaat, en dan stukje bij beetje het grotere beeld zien, tot op een bepaald moment het licht aan gaat.
Het licht is helemaal aan nu. Wijs.
Want het grootste nadeel van een licht dat nog niet aan is gegaan, is dat elke onderbreking dodelijk is: het duurt een tijd om in the zone te geraken, en zowel een onderbreking van het nieuwe ding door iets anders als een onderbreking van iets anders door het nieuwe ding, is geen vijf minuten, maar gemakkelijk een half uur verloren wegens heroriënteren en helemaal in de context te geraken.
Eens het licht aan is, vind ik context switchen praktisch nooit een probleem, gelukkig, maar zelfs stimulerend.
Alla.
De volgende stap is de mensen leren kennen. Dat is ook iets geestigs, als het voorbij het formele enkel-werkgerelateerde kan gaan.
(En nog eens hoera voor die lockdown, en hoe fantastisch veel aangenamer het is om alles online te kunnen doen!)