Ik was aan een nieuwe batch jobkandidaturen begonnen. Telkens dezelfde stappen: mail lezen, CV open doen, talenkennis en opleiding en ervaring inschatten, en dan naar het portfolio gaan kijken en een oordeel vellen over kwaliteit van het werk, communicatieskills, en eventuele andere interessante zaken. En dan uiteindelijk in de grote stapel “nee”, de kleine stapel “verder gaan” of de nog kleinere stapel “misschien” plonken.
Ik zou dat eigenlijk het allerliefste compleet blind kunnen doen, dat ik niet weet of het een man of vrouw is, of van welke nationaliteit ze zijn. Want ik voel van mezelf dat ik de neiging heb om anders te reageren op, pakweg, een Iraanse vrouw of een Nederlandse man. Dan lees ik een mail in Engels dat niet goed genoeg is (beginnen met “Dear Sear or Madama” of “Hello myself [naam]”) en ben ik in eerste instantie al slechtgezind, maar het dan een Iraanse vrouw is ben ik veel meer vergevingsgezind dan als het een pakweg Nederlandse man zou zijn.
Dat is denk ik niet goed.
Alhoewel het op een andere manier misschien juist wél goed is.
I dunno.
Het is bijna meteen duidelijk aan het portfolio of het een man of een vrouw is, en er zijn typische fouten die alleen in Slavische landen gemaakt worden, of alleen in Spaanssprekende landen, dus zelfs blind beoordelen maakt het nog niet écht blind.
Enfin bon. We doen ons best, natuurlijk. Maar het blijft moeilijk.
Ook zeer problematisch wanneer er examens vallen te verbeteren. Alleen kan je het daar nog vraag per vraag doen, i.p.v. examen per examen, en zo snel mogelijk werken. Dat zorgt voor iets meer objectiviteit.