Wel, dat was raar. Een zelfgepubliceerd boek, ‘t is te zeggen, niet uitgegeven bij een grote uitgeverij of met hulp van een redacteur of watdanook.

Senlin is een schoolmeester in een klein dorp, hij is net getrouwd met Marya en ze gaan op huwelijksreis naar de Toren van Babel. (Het verhaal speelt zich niet af in het verleden of zo — ‘t is gewoon een andere wereld, met elementen van de onze erin: de Toren staat in een soort Mesopotamië, er wordt over Ur gesproken, maar er is ook stoom en electriciteit en robots en vliegende schepen en alles).

Enorm veel mensen gaan naar de Toren, om allerlei redenen. Rondom de toren is een enorm drukke markt, en Senlin en Marya geraken gescheiden. Het is onbegonnen werk om haar terug te vinden, en Senlin beslist om naar het derde niveau van de Toren te gaan, waar ze hun huwelijksreis in een hotel zouden doorbrengen.

Hij is de Toren nog niet goed en wel binnen, of hij is al zijn bagage al kwijt. En dan begint een lang verhaal, waar hem op het hart gedrukt wordt om niemand te vertrouwen.

In het begin had ik de indruk dat het allemaal zeer, euh, schoolmeesterachtig geschreven was. Met veel allegorieën en zo, en met Een Boodschap.

Ik heb het zeer zelden zo lastig met een boek: ik kon gelijk maar een beperkt aantal pagina’s na elkaar lezen voor ik goesting had om iets anders te doen (Youtube kijken, gazet lezen, naar den hof gaan).

‘t Is pas in het laatste derde van het boek dat ik helemaal mee was.

Een zeer vreemde ervaring.