Telefoon om 9u32, uit Engeland zegt mijn telefoon me. Een zekere Kenneth van een bedrijf met een zeer Amerikaanse naam, die mij vragen wou stellen in verband met financiële teenoftander. Op de achtegrond het geluid van overduidelijk nóg een stuk of tien Kenneth in verschillende stadia van al dan niet verhitte gesprekken met mogelijke slachtoffers.

Ik krijg veel te regelmatig van die telefoons, minstens een keer per week. Mijn reactie is altijd dezelfde: ik onderbreek de mensen-met-zwaar-Indisch-accent zo snel mogelijk en vraag hem waar hij mijn telefoonnummer vandaan heeft. Dan volgt er meestal een verward gebrabbel van “het zou van iets online kunnen zijn waar ge gezegd hebt dat ge in iets geïnteresseerd waart”.

En dan ben ik onverbiddelijk: ik zeg dat ik daar niet tevreden mee ben, dat we in Europa GDPR hebben, en dat ik het recht heb om precies te weten wie zijn zijn, waar ze mijn gegevens exact gehaald hebben, en waar ik specifiek gezegd heb dat ik graag per telefoon wil gecontacteerd worden.

Normaal gezien gaat de mens aan de andere kant van de lijn dan gewoon verder met zijn script, herhaal ik mijn vraag nog eens, en blijft hij verder gaan, en besluit ik met de eis om mij meteen van welke database ze ook gebruiken weg te halen, en mij nooit meer te bellen. En dan smijt ik de telefoon neer.

Vanmorgen was het zowaar beter: de mens aan de andere kant van de lijn zei na de tweede keer dat ik zei dat ik GDPRgewijs het recht had om te weten wie zij precies zijn dat hij zich zich verontschuldigde dat hij mijn naam zou schrappen uit de lijst.

Allez dan. Great succes. Tot binnen een paar dagen.