Vanmorgen stond dit prachtige beeld (van Marcus Yam bij de LA Times) in mijn gazet:
Familieleden die grafkisten naar een begraafplaats brengen in Kaboel, nu maandag. Ik tel één oude man, en minstens twaalf smartphones.
Afghanistan is een land waarvan de bevolkingspiramide er zo uitziet:
Ongeveer 46% van de bevolking is jonger dan 15. En behalve een jonge bevolking, is het ook meer dan ooit een stedelijke bevolking. In 2020 zitten ze op het niveau van subsaharaans Afrika eind de jaren 1980:
‘t Is niet enorm fantastisch, en ‘t is te hopen dat die knik na 1988 (toen Rusland zicht terugtrok) zich nu niet herhaalt, maar toch: kijk waar ze vandaan komen.
Een stedelijke bevolking, dat is toch iets anders dan een land vol nomaden. Infrastructuur is niet iets dat zomaar kan geïmproviseerd worden.
En hoe verschrikkelijk het ook mag zijn, dat de Taliban baas is — ze zijn nu ook officieel baas. Officieel baas zijn van een land, dat kan niet in isolatie. Ze hebben geld nodig, en the buck stops nu bij hen. Ze kunnen het niet meer op de vieze Westerse bezetter steken.
En alvast de Chinezen zien het ook zitten. Als Beijing has indicated it is keen to work with the Taliban to ensure stability and combat terrorism, dan denk ik in eerste instantie dat economisch imperialisme ook imperialisme is, maar tegelijkertijd vind ik dat misschien geen 100% slechte zaak. Als de Chinees zegt dat ze meer ingenieurs nodig hebben, dan kan ik mij zeer goed inbeelden dat de Taliban het plots veel minder een probleem zal moeten vinden dat vrouwen naar hoger onderwijs gaan.
En dan die smartphones in de foto. Zo’n 70% van alle Afghanen hebben een GSM, en een derde zit op sociale media. En ja, ik weet dat “toegang tot sociale media” even goed wil zeggen dat ze toegang hebben tot alle mogelijke fake news, en dat ze allemaal in hun eigen cocons van gelijkgestemden kunnen zitten — maar op zó een grote groep jongeren wil dat ook zeggen dat er onvermijdelijk contact met niet-gelijkgestemden is, en dat wie ook de macht heeft, niét zomaar alles kan zeggen. Want voor elk positief bericht zoals dit (hoe goed de Moedjahedien wel zijn in vergelijking met de vorige VS-gesteunde soldaten):
…kunnen er ook dingen in de andere richting gepost worden, en kan er gereageerd worden, en gedeeld, en getiktokt, en gechat en en georganiserd met mensen van over het hele land en de hele wereld (leve minofmeerdegelijke automatische vertaling!).
De duivel van de moderniteit is uit de doos, en geen Taliban die daar enorm veel aan kan doen.
Ik ben in een zeldzaam positieve bui vandaag, ik weet het.
Reacties
11 reacties op “Waarom ik toch wat hoop heb voor Afghanistan”
Er staat geen enkele vrouw op deze foto.
Lang niet alle moslimgemeenschappen laten vrouwen toe op begrafenissen. Ik vrees dat Afghanistan niet meteen de mest verlichte Islam toepast. :/
Is er een land waar er wel een verlichte islam wordt toegepast, en wat is dat dan, een verlichte islam? Turkije, Bosnië en Tunesië misschien nog net, maar daarbuiten?
Meer uitleg alhier: https://www.youtube.com/watch?v=oXKzd9lfEMo
Tsjah, bekeken. Maar om dat nu een ‘verlichte’ islam te noemen… Enfin, natuurlijk hangt alles af van wat ‘verlicht’ betekent. Maar dank, was interessant (een beetje).
Die liggen in de kisten Willy…
Met de steun van China is het perfect mogelijk dat hele internet quasi plat te leggen. China doet het, maar ook Iran en Rusland. Dus fijn om optimistisch te zijn, maar ik ben het niet.
Ook opvallend overigens dat er een male surplus is, in een land dat al veertig jaar oorlog kent. Normaal gezien is er een female surplus. De vraag is dus: wat gebeurt er met al die meisjes en vrouwen? Worden vrouwelijke foetussen stelselmatig geaborteerd?
De triestige logische verklaring is dat dochters minder gewenst zijn dan zonen, en dus minder verzorgd worden. In een land zonder sociale zekerheid waar elk doktersbezoek moet betaald worden, leidt dat tot dit resultaat.
Ook: ik ben bang dat de oorlog daar iets minder discrimineert naar geslacht. 🙁
Vind ik wel vreemd, want het verschil begint pas te spelen vanaf de jaren zestig/zeventig. Daarvoor was er een vrouwenoverschot. Als het echt een cultureel verschil zou zijn, zou dat ook toen al zo moeten zijn geweest. Daarom dat ik eerder denk aan selectieve abortus op basis van geslacht (zoals dat ook in India en China erg veel voorkomt), omdat abortus net in de jaren zestig en zeventig in veel landen werd gelegaliseerd. Terzijde: de islam heeft doorgaans niet echt grote problemen met abortus (toch niet in vergelijking met het christendom).
Ivm de hoop op opleiding voor Afghanen bij het investeren door China in de industrie heb ik niet zo’n hoopvolle kijk. Als je de reportages “de wereld van de chinezen” bekijkt op vrtnu, dan blijkt het vooral door Chinese “enclaves” te zijn dat deze werkgelegenheid wordt ingenomen. Zonder veel lokale inbreng…