Ik kwam deze ongelooflijk charmante (en arrogante, en hyperkatholieke) Bruno Bonnet-Eymard tegen. Ik zou heel graag weten in hoeverre hij behalve charmant ook correct is.

Het begint alhier, en er zijn zes delen:

Zijn vertrekpunt voor een nieuwe Koranvertaling: terugkeren naar het bronmateriaal, in de mate van het mogelijke. Dat wil zeggen: bijna alles laten vallen — de biografie van Mohammed, die nodig is om de Koran te begrijpen maar eigenlijk op de Koran gebaseerd is, alle diakritische tekens die pas later toegevoegd zijn, en ook eigenlijk alle Arabische woordenboeken en grammatica, die ook grotendeels op basis van de Koran gemaakt zijn.

Hij kijkt vooral naar Hebreeuws, waar Luxenberg naar Aramees keek — wat trouwens alhier samengevat wordt:

Natuurlijk dat er stapels en stapels mensen zijn die beide mensen verketteren als extreemrechtse moslimhaters, maar hey. ’t Is helemaal waar dat Bonnet-Eymard echt serieus helemaal katholiek is, en zelfs zo ver gaat om te zeggen dat elke rationele moslim na het lezen van zijn exegese als quasi enige mogelijke weg zou hebben om gewoon terug te keren naar de boezem van de Kerk.