Ik loop al een tijd met vreemde gevoelens rond.
Normaal gezien is het nogal gelijkmoedig, mijn leven: mij zwaar opwinden over vanalles, en tegelijkertijd berusten dat er niets aan kan gedaan worden en dat ik er mij dus eigenlijk niet in zou moeten opwinden.
Maar sinds een dikke maand loop ik dus rond met rare gevoelens. Op het werk zijn mensen in één project echt abnormaal content met wat we gemaakt hebben (“we” = voornamelijk mijn collega’s, ik was meer PM dan wat anders). In andere projecten zijn we nieuwe dingen op poten aan het zetten die meer en meer vorm beginnen te krijgen en dat is bijzonder spannend.
En daarnaast komt er ook helemaal ander werk op mij af, waar ik niet weet hoe het zal uitdraaien maar dat het ook allemaal spannend is.
Het is samen te vatten in Doe Maar-nummers. Normaal gezien is het dit:
… en dat was het voor vandaag / Dit is alles wat ik vraag / Leven met een zeven
Al dat streven naar een tien / Terwijl ik eigenlijk misschien / Wil leven met een zeven
En ik zit eigenlijk al meer dan een maand met dit:
En met op de meest onverwachte momenten dwaze glimlachen en tranen in de ogen en flarden zingen en dwaas huppelen en nerveus zijn en een knoop in mijn maag en vlinders in diezelfde maag.
Het leven soms, jong. Het leven soms.