Ik wist dat er een nieuw seizoen van The Orville aan kwam, en dus heb ik de eerste twee seizoenen nog eens herbekeken.

Het begint als een farce, een parodie van Star Trek, maar zelfs vanaf het begin — en zeker in het tweede seizoen — zit er zo veel hart in dat het veel méér dan een parodie wordt. Als het geen heiligschennis zou zijn, zou ik durven zeggen dat The Orville zich verhoudt tot Star Trek als Young Frankenstein ten opzichte van andere Frankensteinfilms: tegelijkertijd de beste hommage aan en misschien wel één van de beste in het genre zelf.

Waar het in het begin nog min of meer duidelijk is precies in welke afleveringen van TNG The Orville zijn mosterd haalt, komt de reeks op den duur helemaal in zijn eigen plooi. Blijft er wel slapstick in zitten, maar wordt het alsmaar beter en beter en beter.

Na de eerste twee seizoenen heb ik maar meteen aangesloten met aflevering één van het derde seizoen, Electric Sheep. De titel alleen al geeft te vermoeden dat het met Isaac te maken zal hebben, de robot aan boord. Die heeft, zonder al te veel te spoilen, in het midden van seizoen twee gruwelijke dingen gedaan, met de dood van enorm veel mensen tot gevolg. Even zag het er naar uit dat alle biologische levensvormen in het universum er zouden aan geloven — tot Isaac zelf de redding was.

Dat was in de enige tweedeler tot nog toe, Identity delen I en II, aflevering 8 en 9 van het tweede seizoen. Aflevering 10 gaat om met één van de gevolgen van die gebeurtenissen (vredesgesprekken tussen voormalige aartsvijanden); aflevering 11 is een ontroerende aflevering met een tijdscapsule; aflevering 12 gaat over identity politics. Aflevering 12 gaat over een tijdreis-iets dat grappig begint om uiteindelijk half in mineur te eindigen — en dan in aflevering 13 blijkt dat die halve mineur een volledig ander universum heeft gemaakt waar de gebeurtenissen van aflevering 8 en 9 helemaal anders eindigen en effectief bijna al het biologische leven er aan gaat.

Het komt uiteindelijk nog goed, en dat was dan het einde van The Orville. Tot nu dus.

Blijkt dat die drie jaar afwezigheid van het scherm er nóg een betere serie van gemaakt heeft. Wat er in Identity I en II gebeurde heeft wel degelijk gevolgen. Natuurlijk heeft het gevolgen. Isaac is écht een robot zonder gevoelens — niet in de haha-ik-snap-geen-woordspelingen-en-ik-zeg-altijd-I can not-in-plaats-van-I can’t-zin zoals Data in The Next Generation, maar gewoon echt nul gevoelens. Op een bepaald moment heeft hij beslist om heel de mensheid (en meer) uit te roeien, en dan later heeft hij beslist om dat alsnog niet te doen. Hij heeft daarbij géén gevoelens gekweekt, maar blijft altijd zijn rationele zelf.

Uiteraard is het moeilijk voor mensen aan boord om Isaac te vertrouwen. Natuurlijk zijn er mensen die hem haten om de ontelbare doden die hij heeft veroorzaakt. Zelfs, en vooral, mensen die hem daarvóór het meest graag zagen en het meest vertrouwden. Hij wordt gemeden, mensen willen dat hij dood was.

En dan pleegt Isaac zelfmoord in deze eerste aflevering op Disney+.

Do Androids Dream of Electric Sheep, vroeg Philip K. Dick zich af in het boek dat Blade Runner werd. Deze aflevering, wat de titel ook doet vermoeden, geeft uiteindelijk de boodschap dat neen, robots dromen niet. Zelfs in zelfmoord zijn ze rationeel.

Ik heb daar mijn twijfels bij. Ik vraag me af wat ze gaan doen met het vervolg van het seizoen.

Verder hoop ik twee dingen: (1) dat het niet altijd zo gespannen en somber zal zijn en (2) dat het voornamelijk-episodisch blijft, en dat ze er geen seizoenlang verhaal van maken.

En jawel: één serie meer die ik elke weer zal moeten bekijken.

Dit is de trailer van het derde seizoen. Ik ga hem niet bekijken want ik wil verrast worden, maar als het mensen over de schreef trekt om te kijken, à la bonne heure!