Het is moeilijk om positief ingesteld te blijven, als er een nieuwe Star Trek of Star Wars-serie of -film uitkomt. We weten allemaal dat het méér dan negen kansen zal tegenvallen, ook en vooral omdat de oude reeksen en films in ons hoofd zitten als “toen was het nog goed”.

Enerzijds: natuurlijk was het toen ook al voor een groot deel niét zo goed, en soms zelfs ronduit bagger. Anderzijds: het is absoluut waar dat het tegenwoordig vaak nóg veel cynischer is dan het toen was. Precies uitgekiend om bepaalde demografieën te bespelen, met mensen aan de stuurknuppels zonder echte voeling met wat Star Wars en Star Trek en scienfiction eigenlijk echt zouden moeten zijn.

Zouden moeten zijn volgens sommigen, bedoel ik dus.

Ik probeer altijd positief ingesteld te blijven. En dus slik ik mijn teleurstelling in bij het begin van seizoen twee van Picard en denk ik dat het ondanks een paar valse noten alsnog goed zal komen. En slik ik mijn teleurstelling in op het einde van seizoen twee van Picard en kies ik ervoor om alsnog de goede punten te onthouden. Net zoals ik in het verguisde derde seizoen van de originele Star Trek in de volgens velen slechtste aflevering ooit echt wel goeie dingen zag.

Star Trek: Strange New Worlds, daar moet ik zelfs niet zoeken of mijn best voor doen: het is onironisch, zonder enige twijfel, van begin tot einde uitstekend. Cast, verhaal, acteren, decor, cinematografie, alles. Ik heb de eerste vier afleveringen gezien en ik vond ze ronduit fantastisch. Anson Mount’s Christopher Pike is zeer snel mijn favoriete Star Trek-kapitein geworden, en dat wil bijzonder veel zeggen in een categorie waar ook Jean-Luc Picard in zit.

Elke aflevering heeft ons tot nog toe al meer backstory gegeven over individuele personages (Uhura is meer uitgediept in één aflevering dan in alle seizoenen en films van TOS, begot). Hemmer is een heerlijke typische grumpy mens in Engineering, ik kijk er naar uit wat ze met Nurse Christine Chapel doen (oorspronkelijk Majel Roddenberry, de persoon die –al was het via haar stem– in de meeste Star Trek-afleveringen heeft gezeten van alle acteurs), en ik ben in het algemeen ongelooflijk content dat het weer episodisch is, as opposed to één lange film over een twaalf of meer afleveringen uitgesmeerd.

Ik reserveer mijn finale oordeel nog tot het einde van het seizoen, om te zien wat ze daar doen, maar het zit echt enorm zeer goed.

Star Wars: Obi-Wan Kenobi daarentegen: tja. Ik wil het goed vinden hé, maar het zal toch wat meer zijn best moeten doen. Het transparante Chinese karakter voor de Chinese markt, Leia-is-de-nieuwe-baby-Yoda (maar eigenlijk Leia-is-een-irritant-wicht), ik moest wat zuchten. De aliens die soms echt gewoon veel te lui zijn gemaakt: serieus, een persoon die er als een stermol uitziet, waarvan de lippen niet bewegen, maar die wel de perfecte uitspraak heeft van iemand met lippen en een tong en tanden zoals de onze? Het verhaal, dat aaneenhangt van toevallige ontmoetingen en doorgetelefoneerde plots twists? Die keer dat een hele roedel slechteriken er bijna niet in slaagden een kleuter te vangen die meer trippelde dan liep?

En uiteraard is het hele concept, dat we allemaal weten waar een jaar of zeven later eindigt — Ben Kenobi een kluizenaar op Tatooine en even later een force ghost gemaakt door Darth Vader, Leia in de senaat en even later heel Alderaan vernietigd, geen spoor meer van de Inquisitors, Luke op weg naar jedischap — op voorhand al een domper op de hele onderneming.

(Ik kan niet de enige zijn die het een beetje akelig vind dat Ewan McGregor nu maar acht jaar jonger dan Alec Guiness toen die Obi-Wan speelde, denk ik trouwens.)

En toch, en toch: ik vind het niet zó slecht. En ik zie veel mogelijkheden om er iets goeds van te maken. Ik kijk er naar uit om (in het verhaal, niet op tinternet) te weten te komen wat Inquisitor Reva drijft, en ik hoop dat er iets van verzoening komt. De hele inquisitie trouwens, vraag ik mij van af hoe ze die gaan doen verdwijnen tussen nu en 1977. Ik vraag mij af of er een confrontatie komt tussen Obi-Wan en zijn vroegere padawan, en hoe ze daar alletwee uit komen, en hoe dat hun gevecht in 1977 zal hercontextualiseren. Ik ben benieuwd of we meer gaan te weten komen over machinaties in de senaat, of over de Sith.

Ik blijf er dus naar uitkijken, elke week. Een mens leeft op hoop.