Zoals in “The best laid schemes o’ Mice an’ Men / Gang aft agley“. Het plan was: ik ga naar mijn moeder, ik neem mijn fotomathilde mee, en dan neem ik foto’s van ongedierte in den hof.

Helaas, driewerf: de ruggenwervels met klachten hadden een quorum vandaag. Het zat er niet in, voorovergebogen op zoek gaan naar beesten. Ja, geen gebrek aan beesten genre spinnen en pissebedden en wantsen en zo, maar die zijn eigenlijk veel te groot voor mijn lens. En het zijn ook niet de beesten waar ik eigenlijk in geïnteresseerd ben. Ik heb nu een goede macrolens, ik ga op zoek naar dingen die ik vroeger niet kon fotograferen.

Probleem is dat die echt klein zijn, en moeilijk te vinden met de lens: als ik een beest zie kruipen met het blote oog, is het is niet zo evident om het terug te vinden met het fototoestel, en al helemaal niet op grote vergrotingen. Ik heb het dan maar na een tijdje opgegeven, met piepende en krakende rug, bedoomde bril en pijnlijke knieën.

De oogst was mager, maar toch een beetje interessant. Een Dicyrtomina ornata, ben ik bijna zeker:

De reden dat ik D. ornata denk en niet D. saundersi is omdat de voelsprieten uniform van kleur zijn; bij D. saundersi is er in het midden een overgang naar licht en dan weer naar donker. Ter vergelijking, een foto van (aargh) vijftien jaar geleden van een D. saundersi:

En een close-up van de D. ornata:

Verder heb ik zeker een kwartier proberen een foto te maken van een minuscuul klein zwart springstaartje, en was ik ervan overtuigd dat het niet gelukt was. Ik had één foto waar ik zeker wist dat ik het beest nét voor het uit het frame verdween had kunnen vatten (mijn werk wordt bemoeilijkt door de miserie dat de batterijen van mijn flash bijna leeg zijn en dat het dus ettelijke seconden duurt voor ik een tweede foto kan nemen van een onderwerp, dat dan meestal al lang uit beeld is). Kijk, hier is het beest:

Ah, niet zo duidelijk te zien? Ik zoom even in op de rechterkant:

Om de schaal een beetje te duiden — dit is als ik het vorige beest uitknip en op ongeveer dezelfde schaal op één beeld zet:

En dan zag ik bij het ontwikkelen dat ik op een foto waarvan ik niet eens vermoedde dat ik dat springstaartje had, er zowaar twee had staan! Ik denk dat het de één of andere Sminthurinus is, maar wat precies, geen idee:

En om het af te sluiten: een bijna-schattige spitsmuismijt (Bdellodes longirostris?). Ik heb er enorm vreselijk veel spijt van dat ik er niet in geslaagd ben om het beest wat meer langszij te fotograferen, dan zou zijn spitse snuit misschien meer in focus geweest zijn. Wel content dat de vier ogen er scherp (achtig) op staan, maar toch. Grr.