De Kunstlaan: ik heb er niet alleen een tijd gewoond, ik rijd er tegenwoordig ook een paar keer per week voorbij, van en naar het werk.

In het midden van de Kunstlaan, langs het pad tussen de bomen, aan de rechterkant als ik van Sint-Pieterplein kom, ligt een stapel kleren, vodden, rugzakken misschien. En in het midden van die stapel zit meestal een man met grijs haar en een baard. In weer en wind. Verwilderd. Voor zich uit te kijken (of soms te slapen).

Ik maak mij daar zorgen om: wie is die mens? Wat is hem overkomen? Wat kan er gedaan worden om hem te helpen? Zou hij hulp aanvaarden?

Ik knik als ik voorbijrijd. Meer dan dat durf ik niet te doen.

update Ik had moeten weten dat het Anton is, die iedereen in Gent kent als Zak(ken)man, maar het was al zó lang geleden dat ik hem gezien had — tien jaar of zo? — dat ik hem niet herkend had. Hij ziet er nu beter uit dan hij in mijn hoofd zit: niet meer zo mager, minder verward, en natuurlijk ook ouder. Waardiger, op een manier. Ik wens hem het allerbeste, in de mate van het mogelijke.

Dju toch.