Het was 1990 en ik had Britse vrienden die ik een paar keer per jaar zag en voor de rest veel brieven over en weer mee schreef. Die vrienden kwamen allemaal van families die zo rijk waren als de zee diep was, en die dan ook allemaal naar de beste public schools waren geweest en dan naar Oxford gingen en alles.
We kwamen fantastisch overeen, met gedeelde interesses en referentiekaders
En dan, ik zal het nooit vergeten: we zaten aan de rand van het water te lachen en te doen, en ineens zei één iemand needle nardle noo, waarop een andere what-what-what, en een derde shutupeccles waarop een koor van shut up! shut up Eccles! shutupeccles!
Ik was heeltegans gobsmacked — geen flauw idee waar het over ging. The Goon Show, zo bleek. En net zoals we allemaal heelder stukken Monty Python konden nadoen met geluidseffecten en alles, kenden zij allemaal hele afleveringen van een antieke voorloper van Monty Python.
Dit was vóór het internet echt iets was, ruim vijftien jaar voor Youtube bestond, en dus was het bijzonder moeilijk om er ook maar iets van te leren kennen. Mijn ene vriend stuurde mij, toen we allemaal weer in ons eigen land waren, een set cassettes op.
De eerste aflevering die ik beluisterde was The Jet-propelled Guided NAAFI, en ik was direct verkocht — het begint namelijk met Henry Crun en Minnie Bannister, en met Eccles:
En wat verder zit deze onsterfelijke dialoog tussen Grytpype-Thynne en Moriarty, die mijn vrienden aan het water helemaal hadden nagespeeld, stemmen en alles:
GRYTPYPE-THYNNE:
You illiterate swine. It’s Moriarty, where are you?MORIARTY:
Here. In the piano!
Fantastisch en heerlijk en ik ben sindsdien een fan en ik denk dat ik alle afleveringen die te vinden zijn beluisterd heb.
Kijk, een documentaire:
En hier is de fantastische site waar scripts en afleveringen en meer te vinden zijn: http://www.thegoonshow.net/
En wat ben ik soms content dat Youtube mij uit het niets dingen voorschotelt die mij dertig jaar naar het verleden katapulteren.