Er kwam op mijn Netflix een aangeraden ding en het ging over zombies. Ik ben geen ingewikkelde mens: ik zie zombies, ik kijk.

The Dead Don’t Die. Ik herken in de eerste denk ik tien minuten Bill Murray, Adam Driver, Tom Waits, Iggy Pop, Tilda Swinton, Danny Glover en Steve Buscemi, en ik vraag mij af waarom ik nog nooit van deze film gehoord heb.

Het script is redelijk standaard run of the mill stuff: klein dorpje, zombies, groep na groep vecht en gaat dood. Er zijn politieagenten, er is een diner, er is een comic shop, er zijn een groepje hipsters, een excentrieke Schotse begrafenisonderneemster met samoeraizwaard, er is om onverklaarbare reden een drietal jonge jeugddelinquenten.

Het eerste teken dat er iets raars aan de hand is, is als het Bill Murray-personage zegt dat de (diëgetische) muziek op de radio in de auto hem zeer bekend in de oren klinkt, waarop het Adam Driver-personage zegt ah ja natuurlijk want het is de (niet-diëgetische) theme song van de film.

Het is een rare film. Op de oppervlakte absoluut niet goed: de voortdurende veel te nadrukkelijke referenties naar horrorfilmclichés, het meer dan knullige voortdurend vierdemuurdoorbreken (ah ha ha, Adam Driver heeft een star wars sleutelhanger), de stapels plotlijnen die nergens naartoe leiden.

Meer een platvallende grap dan wat anders, dacht ik achteraf. Ik had gehoopt dat het verder zou gaan in de ene of de andere richting: meer horror, meer vierde muur breken, meer humor, meer satire, meer kweetnietwat.

Meh.

Wél fantastisch om de slechte reviews te lezen, hoe kwaad die allemaal worden.