We zijn naar de Japanees gaan eten, en het was absoluut niet slecht, daar niet van.

Maar het was ook niet uitstekend. En ik was denk ik alleen aan de tafel, maar ik vond het de prijs niet waard. Het begon met vochtige handdoekjes voor de handen, en in de plaats van warm of lauw, waren ze koud en klam. Er waren zeewierchips die niet slecht maar niet wauw waren.

Volgde langoustine kataifi, wat ik niet meteen een goed idee vond — kataifi voor een dessert met veel boter en siroop, absoluut. Een stukje langoustine in een cocon van droog engelenhaar waar de smaak van de langoustine in verloren ging: niet echt. Wel een lekkere dashi met beukenzwam en edamame.

Volgde sashimi van tonijn, zalm en zwaardvis. Okay. Als de ingrediënten degelijk zijn, is daar weinig verkeerd mee te doen. Ik verwacht van sashimi wél dat de stukken allemaal ongeveer even groot/dik zijn. Niet dat er slievertjes naast dikke balken liggen.

Volgde Pekingeend. Of beter: vier pannenkoekjes met hoisin, wat kleine stukjes Pekingeend die naar mijn goesting op het randje van te droog waren, onhandig lange stukken lente-ui, en onhandig dikke en lange balken komkommer. Met een kommetje dikke Pekingeendsaus — een slechter mens dan mij zou het gestolde, koude saus noemen. De bedoeling was om er een soort taco van te maken, maar slappe, koude, aan elkaar plakkende pannenkoekjes en te groot gesneden ingrediënten maakten dat meer dan onhandig.

En oh ja: we waren met drie. En dit gerecht zette de trend voort om alles in niet-veelvouden van drie aan te bieden. Ik bedoel, tot daar dat de sashimi niet elk negen stukken waren, maar waarom vier pannenkoeken geven aan drie mensen?

Volgde Okomiyaki, gelakte mini-aubergine met inktvis en groentenpickles. Okomiyaki is iets tussen een omelet en een dikke pancake, met vanalles erin en erop. Het pleit niet voor dit gerecht dat ik pas bij het nalezen van het menu ontdek dat er blijkbaar inktvis in zat. Wat ik er mij vooral van herinner, is de mini-aubergine die er precies als een mini-avocado met een klein rood pitje uitzag. Dat, en de afmeting van het ding. Veruit het grootste item dat we de hele avond gekregen hebben, en veruit mijn ook mijn minst favoriete item: ik had de indruk een bol rauw deeg binnen te steken.

Volgden acht plakjes wagyu picanha, met Japanse aardappel, twee gelakte mini-paksoi en twee shishito-pepertjes. Het bleef handig, met drie aan tafel. Ik heb de groenten aan mijn tafelgenoten overgelaten, we hebben elk twee en een half plakje vlees gegeten en in de plaats van dat laatste dan in drie te snijden, heb ik het gekregen, hoera. Er is weinig verkeerd te doen met picanha, er is weinig verkeerd te doen met wagyu — maar als er meer grof zout dan iets anders te smaken is, is dat gelijk wel zonde van het vlees vind ik.

En dan was er een dessert van de chef: een bolletje ijs in een glas, met op de bodem slagroom en rood fruit. En voor de twee mensen aan tafel die wel chocolade mochten eten een kannetje chocoladesaus. Het zou kunnen dat het lichee-ijs was en dat mijn smaakpapillen er gewoon vanille-ijs van maakten, maar een lastiger mens dan mij ziet in “bol ijs op slagroom met fruit” niet echt iets Japans. Mochi, iets met matcha, iets met bonenpasta, of een misschien zelfs een assortiment wagashi, dat zou die lastige mens verwacht hebben.

⁂

Meer dan honderd euro per persoon voor eten, spuitwater, twee glazen wijn en één keer aangepaste sake bij de gerechten? Niet exorbitant duur, maar ik was wel wat teleurgesteld.