De allereerste springstaarten die ik bewust zag waren toen ik klein was en op mijn buik op het stenen pad naast het huis van mijn grootouders lag, en kleine zwarte beestjes zag wegspringen als ik met mijn vinger in de buurt kwam.
Daarna heb ik, denk ik, een jaar of 25 niet meer aan springstaarten gedacht.
Tot ik negentien jaar geleden deze foto nam:
Ik zette een foto van wat cocons van insecten online, en ik had niet eens gezien dat er een beestje op zat. Het internet was toen nog veel kleiner, en Frans Janssens, wereldspecialist springstaarten, vertelde me dat er een Orchesella cincta te zien was.
Ik was meteen verkocht, en ik ben op zoek blijven gaan naar springstaarten.
Vandaag was ik bij mijn moeder en er zaten er een paar van hetzelfde merk op de muur. Eentje met een kapotte voelspriet:
En eentje met al zijn voelsprieten volledig:
Foto’s nemen met mijn nieuwe lens, het blijft wat zoeken. Ik zou eigenlijk een paar van die beesten in de koelkast kunnen gezet hebben om ze wat letargischer te krijgen waardoor ik meer foto’s zou kunnen nemen hebben en dan gestacked. Ik had ook een beetje van een omgeving samen kunnen gesteld hebben om ze in een wat meer aangenaam decor te zetten, in plaats van ze gewoon op een witte achtergrond te hebben.
Maar het is niet zo. En ik moest mij haasten want ik moest biefstuk bakken voor het gezin.
⁂
…maar het blijft wel leutig om te zien hoeveel meer detail een betere lens mogelijk maakt. De foto hierboven toont duidelijk dat het beestje zeven ogen heeft aan elke kant. En om een idee te geven: die foto vergeleken met de beste foto van een Orchesella cincta die ik kon nemen met mijn Nikon 70-180 met twee lenzen ervoor:
