Ne mens kan keer lachen, maar in ‘t echt: natuurlijk dat ik Vlaanderen fantastisch vind, en leve Vlaanderen.
Ik weet niet echt wat ik mij het meeste voel, van de verschillende overlappende identiteiten waar ik in zit, dat verandert voortdurend. Maar er is geen moment dat ik mij beschaamd voel om te zeggen dat ik een Vlaming ben. Ik weiger mij beschaamd te voelen Vlaming te zijn, poging tot kaping door Vlaams Belang of niet.
Vlaanderen is een fijn stuk land met grosso modo precies evenveel klootzakken en goede mensen en opportunisten en watnog als gelijk welk ander stuk land ter wereld.
We zitten in een moeilijk tijdsgewricht, ‘t is waar. Het zou helemaal kunnen dat het nu meer dan ooit om zeep is, en ik ben wat bang dat ik in het grote beeld zelfs niet aan een begin van manier kan denken om er op een redelijke termijn uit te raken. Maar dat is niet specifiek aan Vlaanderen.
Leve Vlaanderen, warts & all.
Wat voor zever de mensen die op een Vlaamse feestdag ineens hun innerlijke Belgicist gaan bovenhalen — niet dat ik iets tegen België heb, niet dat ik ook maar op welke manier dan ook Vlaams-nationalistisch aangelegd zou zijn, maar vraag die mensen eens om twee nieuwslezers van de RTBF op te noemen, of een paar populaire Waalse televisieprogramma’s, of een Waalse auteur en zie ze spartelen met hun zogenaamde Belgicisme. Dat is van hetzelfde allooi als het soort mainstream bashers dat, wanneer de Rode Duivels spelen, “om te lachen” vraagt of er iets te doen is of wat. Bah.
Ik ben een cynische oude misantroop, maar desalniettemin: hoera Vlaanderen voor zijn geschiedenis en zijn mensen van alle afkomsten en vormen en kleuren, en leve iedereen en alles die er op de een of andere manier naar beste oordeel en vermogen het beste van probeert te maken.
Reacties
8 reacties op “Leve Vlaanderen (echt)”
Ik kan uw uitleg perfect volgen. Zelf zeg ik: “ik ben Vlaming en dat is puur toeval”.
Wat ook geldig is voor de identiteiten Gentenaar, Belg, Europeaan en afgebleekte vrouwvriendelijke immer zoekende hetero cisman. Om er maar een paar te noemen.
Maar ge kunt niet ontkennen dat “Vlaming” meer politieke gevoeligheden oproept dan pakweg “NoMeansNo-fan” of “Rabotbewoner”.
En “Vlaanderen” als omschrijving voor het Nederlandstalig deel van België dat tesamen met een Franstalig deel, een tweetalig stadsgewest, een Duitstalig regiootje en nog wat moeilijk eenduidig te definiëren lappen grond annex gemeenschappen de staat vormt wiens naam is afgeleid van een stam die eigenlijk vooral in het huidige Frankrijk en Zwitserland leefde – corrigeer als ik me vergis – , is ook maar een tijdelijke constructie.
Want gij weet ook maar al te goed dat alleen al de geschiedkundige grenzen van dit stukje wereld benadrukken, menig Vlaemsch-nationalist in de war brengt. Niets zo leutig als een fulminerende Antwerpse NVA/VB adept er op wijzen dat die historisch gezien in Brabant woont. Of fijntjes vermelden dat de werkzoekende sloeber uit pakweg Pradelles meer aanspraak heeft op de term “Vlaming door de eeuwen heen” dan een Limburger wegens laatstgenoemde nogal langdurig onderdeel geweest van Prinshertogdom Luik. Etc, ge weet wel.
Enfin, mijn werkgever – een Indiaas-Luxemburgs staalbedrijfje – gunt me ook een vrije dag. Wat zeldzaam is voor de privésector. Ik ga er evenwel geen vlag voor uithangen. Leeuw noch driekleur. Vive la fête!
Wat u daarbij natuurlijk over het hoofd ziet is dat de term ‘Vlaming’ en ‘Vlaanderen’, als term voor het hele Belgische Nederlandstalige gebied (in plaats van het historische Vlaanderen), net bedacht is door de Belgische staat, omdat we ons vlak na de Belgische revolutie absoluut geen ‘Nederlander’ of ‘Nederlandstalige’ (de vijand!) mochten noemen. Het was nota bene Leopold I die Conscience van financiële middelen voorzag, omdat men een goed verhaal nodig had tegen de toenmalige Franse annexatieplannen. Eventjes de nationalistische trommel roeren kwam het Belgische koningshuis toen dus goed uit. Omdat ‘Nederlands’ niet mocht, werd het dan maar ‘Vlaams’. Om die reden verwijzen ook veel mensen naar ‘Vlaams’ als taal, wat natuurlijk complete onzin is.
Dus wie zich nu ‘Vlaming’ noemt is eigenlijk een ‘goede brave Belg’. Het kan verkeren, zei Bredero.
Ik vind het moeilijk om mezelf Vlaming te noemen omdat ik dat associeer met extreem rechts Vlaams nationalisme. Maar tegenwoordig doe ik een poging om daarom juist wél mezelf als Vlaming te identificeren, omdat ik niet wil dat dat Vlaams zijn door hen gekaapt wordt. Maar ik moet daar toch wel een efforreke voor doen, een drempel voor over. En het lukt me niet altijd….
En nog: ik identificeer me écht wel meer met België en vind het bijzonder jammer dat we mediagewijs wel gevoed worden door vanalles uit Nederland, Engeland, Frankrijk en zelfs de VS, maar niet uit Wallonië. Ik zou zo graag wat meer lezen/horen/zien uit dat landsgedeelte maar dat wordt zowat doodgezwegen en ik geloof dat dat niet gebeurt omwille van dat Vlaams nationalisme.
Wat let er u? U kunt toch gewoon Le Soir, La Libre of Télémoustique lezen? Eens naar de RTBF luisteren of kijken? Overigens: ik heb zelf drie jaar in Wallonië gewoond. In vergelijking met hoe weinig (quasi niets, nada, noppes, nougabollen) daar over het andere landsdeel wordt gerapporteerd, valt dat in Vlaanderen zéér goed mee. Ik zou dat toch ook niet wijten aan een ‘Waals nationalisme’? Desinteresse, dat wel, maar dat ligt in de eerste plaats aan de inwoners zelf.
Mijn frans is daar écht niet goed genoeg voor. Maar ik doe mijn best …
Het lijkt me toch dat ik me perfect Belgicist kan noemen zonder enige kennis te hebben van de RTBF? Ik hou bijvoorbeeld heel erg van Sigur Ros, maar vraag me niet om 2 nummers van hen te benoemen (dat zou praktisch ook zo goed als onmogelijk zijn).
Je kan perfect jezelf ideologisch Belgicist noemen en terwijl aankaarten dat er een culturele grens in ons land loopt, net omdat dat een probleem is.
Wonende in Brussel kan ik alleen maar vaststellen dat alle ´Vlaamse´ culturele activiteiten netjes in het Nederlands en het Frans worden aangekondigd, en vaak zelfs in het Engels. Dat is quasi nooit (eigenlijk nooit) zo voor de Franstalige culturele activiteiten. Ik stel eveneens vast dat een reeks als ´1985´ op de RTBF integraal in het Frans wordt gedubt. Dus wiens schuld is die ´culturele grens´ dan?