Pieter zei, in een typevoorbeeld van whataboutism, “jamaar en Turkije dan?”

Het is niet omdat het een drogredenering is, dat het niet pertinent is, vind ik. What about Turkije, inderdaad.

Uit het blote hoofd, wat ik ervan dacht te weten: vuil spel met Koerden zoals gewoonlijk, en hadden ze niet de facto een stuk Syrië in het noorden overgenomen? Maar was het ook niet zo dat de Koerden de steun van de VS hadden wegens hun heldhaftig verzet tegen IS?

Ik zoek even snel op het internet. Te beginnen met de Mainstream Media.

Bij vrt.nws vind ik een artikel waar de bezorgdheid van Koerden aan bod komt:

Het is nog onduidelijk hoe de Koerdische milities zich zullen positioneren binnen de nieuwe machtsverhoudingen. In het noordoosten zijn vooral de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), een verzameling van Koerdische en Arabische eenheden, aan de macht. Die worden op hun beurt geleid door de Syrisch-Koerdische Volksbeschermingseenheden (YPG).  

Wat verder staat een korte samenvatting en een link naar een iets ouder contextartikel:

De YPG speelden enkele jaren geleden een belangrijke rol bij de verdrijving van IS uit Syrië. Ze kregen daarbij militaire steun van de Verenigde Staten en worden vandaag nog steeds gezien als de bondgenoot van de VS in Syrië.   

Hoewel het Syrisch Nationaal Leger (SNA) en de Syrisch-Koerdische Volksbeschermingseenheden (YPG) een gemeenschappelijke strijd tegen Assad deelden, zijn ze ook in een onderlinge strijd verwikkeld.

Net daarom wordt het SNA gesteund door Turkije, dat de YPG als een verlengstuk van de PKK ziet, de Koerdische Arbeiderspartij die strijdt voor meer autonomie voor de Koerden in Turkije en door de Turkse regering als een terreurorganisatie wordt beschouwd.

Er staat ook een handig kaartje:

En in de verwante links vind ik een recent filmpje van hoe Turkije propaganda voert met bombardementen op Koerdische milities.

Nu net verschijnt in De Standaard een artikel over hetzelfde onderwerp: Nu de kaart van Syrië hertekend wordt, komen de Koerden in het nauw.

Zelfde verhaal daar, met wat meer recente details:

[…] met de val van Assad ruikt ook Erdogan opnieuw een kans. De voorbije dagen intensifieerde het SNA zijn aanvallen en kon het de SDF-Koerden verdrijven uit strategisch belangrijke steden als Manbij en Tel Rifaat. In Manbij is nu, na Amerikaanse bemiddeling, een tijdelijk staakt-het-vuren afgekondigd om de achtergebleven strijders en de Koerdische burgers te laten vertrekken. Maar rond Kobani wordt hard gevochten, waardoor de Koerdische autonome regio in Syrië stilaan bedreigd is.

[…]

De situatie van de Syrische Koerden geeft aan hoe de kaarten in heel Syrië opnieuw hertekend worden. Iedereen vraagt zich af of de HTS-rebellen in staat zijn alle rivaliserende fracties bij elkaar te brengen, waardoor het land niet opnieuw zal wegzinken in sectair geweld.

En ook hier een kaartje:

Verder ook nog dit over de VS:

De vraag is wat Donald Trump van plan is met de 900 Amerikaanse soldaten. Zondag twitterde hij nog dat zij niets meer te zoeken hebben in Syrië. “Dit is niet ons gevecht.” Ook in 2019 wilde hij de Amerikaanse troepen helemaal terugtrekken. Uiteindelijk kwam hij terug op die beslissing, omdat zijn adviseurs hem erop wezen dat hij daarmee Iran in de kaart speelde.

Zucht.

Wat zegt De Morgen? Van Israël tot Turkije: wat de val van de Syrische president Bashar al-Assad betekent voor landen in de regio. Ook hier hetzelfde verhaal:

Meer dan welke speler dan ook in de regio heeft Turkije reden om opgetogen te zijn. Een deel van de rebellen, het SNA, staat direct onder controle van Ankara. Met het andere deel, HTS, heeft Turkije goede banden aangeknoopt. Mogelijk kreeg HTS zelfs wapens van de Turken. Ankara zal tijdens de transitie dus een flinke vinger in de pap hebben.

Bovenal is Turkije erop gebrand korte metten te maken met de SDF, het door Koerden gedomineerde leger in Noordoost-Syrië. Ankara ziet dat als een verlengstuk van de PKK.

Maar ook deze belangrijke paragraaf:

Belangrijk voor Turkije is verder dat het nu werk kan maken van het repatriëren van Syrische vluchtelingen. Zo’n 3,5 miljoen Syriërs zijn sinds 2012 naar Turkije gevlucht. In de Turkse samenleving bestaat veel onvrede over hun aanwezigheid.

Bij de New York Times hetzelfde met een meer Amerikaanse spin, Syria After al-Assad: What’s Happening and What Comes Next:

Fierce fighting was underway on Tuesday between rebels supported by Turkey and U.S.-backed, Kurdish-led forces near Kobani, a town in northern Syria with historical and symbolic significance.

On Tuesday, Turkish-backed fighters were “violently attacking” in the vicinity of Kobani, said Farhad Shami, a spokesman for the U.S.-allied forces. Both he and an independent group monitoring the war said Turkish warplanes were assisting their allies on the ground with airstrikes.

Turkey and the United States, allies in NATO, both welcomed the fall of the Assad government over the weekend. But one of Turkey’s central strategic goals in the region is to weaken Kurdish forces, putting it at odds with Washington.

Turkish-backed forces captured the city of Manbij on Monday, according to the Syrian Observatory for Human Rights, a monitoring group based in Britain, and pushed north toward Kobani, less than 40 miles away.

On Tuesday, the Kurdish forces there announced a cease-fire brokered by the United States.

En natuurlijk zijn alle kanten van het spectrum ook op pakweg tiktok terug te vinden, zowel pro-Turkije (en anti-Koerdisch):

Als de keerzijde van de medaille:

Mijn opinie is meer dan twintig jaar geleden gevormd tijdens een gemoedelijk eten met een mens die in een soort Turkse special forces zat, en die vol vuur vertelde hoe hij Koerdische scholen bombardeerde, zowel in Turkije als over de grens, omdat het niet kon dat die varkens zomaar konden kweken.

Mensen onmenselijken, daar begint her altijd mee.

Ik houd hard mijn hart vast, maar zoals in de meeste zaken ben ik helemaal voorbereid op doemscenario’s.