Zelie naar school brengen. ’t Is raar, ik ontzie het mij telkens op voorhand, maar als ik het dan aan het doen ben is het altijd de highlight van de dag.
Enfin, vandaag hebben we de bus van iets na acht uur aan Sint-Jacobs gemist, dus waren we maar om halfnegen op school in plaats van kwart na acht, dus had ik de bus naar Volvo Parts van kwart voor negen in plaats van de 3 van halfnegen, dus was ik maar op het werk om negen uur in plaats van om twintig voor of kwart voor negen.
>> Mens Met Boeiend Leven!
Maar aan de positieve kant: doordat we de bus gemist hebben, zaten we op de grote moderne tram in plaats van de kleine oude. En we zaten ergens voor bij het midden, net achter daar waar twee stukken tram scharnieren. Zelie moest weten wat die dingen aan de zijkant waren, en dat ze eens wou haar handen erin steken. Ik leg uit dat het is omdat de tram zou kunnen draaien in de bochten, en dat als we draaien, het dicht zou kunnen nijpen en dat ze haar hand zou kunnen pijn doen. Het is gelijk een accordeon, zei ik.
Zelie kijkt met een leeg gezicht naar mij. Ik vraag haar of ze weet wat een accordeon is. Ja, ze wist wat een accordeon was, zo’n ding om muziek mee te maken.
Ik vraag of ze dat in de klas al gezien heeft, op school. Neen, zegt ze, ze heeft dat al gezien bij de kabouter die daar muziek mee maakt en zó en zó (accordeonbewegingen met trekken en duwen). Kabouter Plop niet, verduidelijkt ze, maar ook een beetje gelijk Kabouter Plop, ook met zo’n rode muts met een groen hartje op.
We hadden in de kaboutergrot in Plopsaland ergens tijdens de boottocht een kabouterorkest gezien, en daar zat effektief een accordeon in.
Tssss. Kinderen.
