Ik ben daarnet voor de eerste en waarschijnlijk ook laatste keer de winkel van Apple binnengestapt. Misschien is het allemaal maar perceptie, maar ik voelde mij daar als het vuil van de straat behandeld.

De verkoper benadert mij, en ’t was al direkt prijs: zo met de houding van “ik zie daar een zwarte portable-tas aan zijn schouder hangen, dat zal hier wel een pc-vent zijn”. Ik leg hem de situatie uit: ik wil op een Mac G3 OSX zetten. En meer dan dat weet ik er ook niet van: ik wil Panther, ik heb een oude G3 waarvan ik verder geen details heb naar processor of harddisk (et pour cause, ik moet hem nog krijgen, al dat ik weet is van een beschrijving over de telefoon dat hij 256 MB RAM heeft en dat er vanvoor “PowerMac G3” op staat).

Ik had bij Apple gelezen dat de requirements zijn

Macintosh computer with PowerPC G3, G4, or G5 processor; built-in USB; and 128MB of physical RAM

…dus ik dacht dat ik een redelijke vraag stelde. Die verkoper: enorm diepe zucht. “Wàt voor G3?!? Een 8600? een 9300? een 7800?” (’t kunnen ook andere getallen geweest zijn)

Ik herhaal dat ik er helemaal niets van afweet, maar dat ik bij Apple gelezen had dat het wel kon. Nóg diepere zucht, van het genre dat niet in het minst kan geconstrueerd worden als klantvriendelijk. Ik voel mij ook niet op mijn gemak, en vertel dat die mens: ik zeg hem dat ik mij helemaal hulpeloos voel, dat het de eerste keer is dat ik iets met het kopen van Macintosh-dingen te maken heb, en dat dat een vreemd gevoel is voor iemand die al bijna twintig jaar een doorgewinterde computergebruiker is.

“Ja, ge zult veel contenter zijn van die Macintosh. En het zal allemaal veel gemakkelijk gaan ook.”

Huh?? What the..!? Voor de goede verstaander: dit klonk dus niet zoals het leest. Het klonk als volgt — misprijzende blik, en vol afkeer in de stem — “Jaja kereltje, twintig jaar geprutst op ibm-compatibele dozen zeker. ’t Is niet moeilijk dat g’er niets van afweet, g’had maar een macintosh moeten kopen. Ik wil uw gezicht hier eigenlijk niet meer zien”. Met bijhorende body language, die mij te verstaan gaf dat hij liever shampoo met geraspte kaas in zijn broekzak aantrof dan mij in zijn winkel.

Ik sta in die gast zijn winkel om een OS X te kopen, en die gaat een beetje een OS-flamewar beginnen of wat? Die waant zich in de jaren 80 of zo?

Enfin, ik was eigenlijk meer geamuseerd en stomverbaasd dan geaffronteerd (dat kwam pas later), dus ik zeg iets in de zin van standaardantwoord #8 (“ik gebruik al tien jaar bijna alle dagen photoshop, en ik denk niet dat dat zoveel ingewikkelder is op pc dan op mac”), en vraag hem nog even te bevestigen of het met de meeste G3s wél zou werken en met andere niet, of dat ik misschien best met die G3 binnenkom en dat hij er naar kijkt, of wat.

Tegen dan zag die mens eruit alsof hij met een strootje een beerput aan het uitzuigen was, en hij stak van wal met een verward verhaal over firmware upgraden (“gij kent dat verzekers als, dingen, den BIOS”), en dat niet alle G3s hun firmware konden upgraden, en dat het op mijn eigen risico was, dat het goed kon zijn dat ik die CD van OSX erin stak en dat mijn “mainboard kapot was”.

“Begrijp ik dat goed, dat als ik die CD in mijn computer steek, dat het heel goed mogelijk is dat dan meteen zonder enige waarschuwing mijn computer kapot is?”

“Ja meneer.”

Ik heb op dat ogenblik maar niets gezegd over “met Windows XP of Linux zou ik zoiets niet tegenkomen”, heb hem het geld voor Panther gegeven en ben daar buitengestapt.

Asswipe.