Blue Note Record Festival, that is.
Sound Plaza uit de verte gehoord, niet meteen onder de indruk.
David Murray & the Gwo-Ka Masters: fijn. Murray is één van die legendes uit de jazz. Geen mens die op zijn gat blijft zitten en voortdurend zijn repertoire van dertig jaar geleden recycleert, maar wel een mens die blijft experimenteren en zoeken.
Zoals hier: de Caraïben en creoolse muziek . De mannen op de gwo ka, Klod Kiavué and François Ladrezeau uit Guadeloupe, deden dat uitstekend—zowel percussie als zang, en het swong gelijk een aantal beesten.
En dan de top of the bill, John Zorn. Masada, highly recommended, en John Zorn, De Grote John Zorn, nee?
Nee dus.
Het begon met een soort minutenlange klankexplosie. Vier ongetwijfeld uitsekende muzikanten, die op trompet, saxofoon, contrabas en percussie een geslaagde impressie brachten van “mama kijk ik kan hier zo luid mogelijk lawaai mee maken” door een vijfjarige.
Had ik al gezegd dat het luid was? Wel, het was pijnlijk luid.
De man stapte binnen in een hoodie met een davidsster op de schouder en een soort camouflage-legerbroek (misschien minder dan diplomatisch op een dag dat Israel Libanon aan het platbombarderen is, maar kom), gunde het publiek geen oogopslag, en speelde de autoritire dirigent.
Bon, een mens denkt dan: dat eerste nummer, dat is om de zaal wakker te krijgen, wachten op het tweede nummer dat het echt begint. Helaas: het tweede nummer zette inderdaad de toon, en niet alleen op muzikaal vlak.
De aankondiger had het al gezegd: foto’s mogen énkel tijdens het eerste nummer, De Grote John Zorn wenst geen foto’s te zien nemen nar het eerste nummer, en De Grote John Zorn wil ook geen video-opnames. Behàlve natuurlijk het BNRF-team, dat instaat voor de videoschermen.
Buiten De Grote John Zorn gerekend: bij het begin van het tweede nummer mocht de cameraman van BNRF het ook afbollen. En niet eens subtiel of zo: Zorn meteen naar het podium, en met zo’n “weg, stinkend vullis”-gebaar werd de man aan de camera weggejaagd. Er kwam boe-geroep uit de zaal—geen idee of het voor Zorn dan wel cameramens was.
Muzikaal werd de toon ook gezet. Nummertje twee was een soort klezmer-deuntje, vakkundig de nek omgewrongen.
Niéts spontaniteit, niéts spannend, niéts meeslepend… euh, niéts eigenlijk. Saai, saai, doodsaai. En ook al veel te luid.
Twéé soorten nummers dus: “experimenteel” gedoe waar de link met muziek, laat staan jazz héél ver te zoeken is, en doodbrave bourgeois-klezmer op sterk water gezet door een controlefreak.
Want maak geen vergissing: de drie andere muzikanten waren ontstekend, en de mannen zijn ongetwijfeld na jàren als een geoliede machine op elkaar afgespeeld, maar De Grote John Zorn vond het nog altijd noodzakelijk om zo ongeveer elke ademstoot van de kerel aan de trompet, en—vooral—elke individuele klop op de drums van de drummer te coördineren door middel van ongeduldige, autoritaire handbeweginkjes.
Hatelijk, hatelijk, hatelijk.
We zaten daar met vier, en achteraf bleek dat we eigenlijk al vanaf het tweede nummer allevier weg wilden. Sandra en ik lagen bijna in slaap—had ik al gezegd dat het echt wel saai was? geen afwijkende noot, alle muzikant bijna fascistisch in de pas, geen halve seconde naast de maat?
Enfin, ik heb de laatste twee of zo akeligheden maar met een half oor beluisterd: gelukkig had ik een boek mee en was er genoeg licht.
Niet voor herhaling vatbaar. En zeggen dat zo ongeveer élke andere avond van het festival wél een uitstekende aflsuiter heeft, ‘t is godgeklaagd.
Reacties
11 reacties op “BNRF Dag 1”
Ik ben naar huis gegaan met serieuze hoofdpijn die nog steeds niet over is en Alec is er effectief in slaap gevallen…
Ik vond het Murray concert aangenaam, gewoontjes. Beter dan verwacht van iemand die net een CD of 20 vol erg middelmatige mueziek achter de rug heeft.
Zorn’s Masada: schitterend. Een reeks opmerkingen:
– je habt blijkbaar de overvloedig aanwezige ( muzikale) humor over het hoofd gezien. Ik heb minstens één zesde van het concert zitten schateren. Ook en vooral omwille van de extreme snelheid waarmee die gepresenteerd werd, vergelijkbaar met het andere Zorn project, Naked City.
– Dit Zorn project,Masada ( ga betekenis na),is precies bedoeld als een actualisering van Joodse muziek,niet als ” jazz”. Drie van de vier groepsleden zijn ook joods ( Dave Douglas, trompet) niet.
– Te luid? Maar neen, ga eens naar concerten van in Zorn’s TONIC in NY.
– Branie? Ja, het zijn NY’ erks.Het is een VL eis dat de hele wereld blijkbaar beoordeeld moet worden op zijn graad van gezelligheid. Alhoewel de drummer, Joey Baron, een erg toegankelijk en symphatieke man is. En als er in het contract staat dat er gen foto’s mogen genomen worden en de organisatoren ondernemen niks, tja, dan treed je als muzikant zelf op.
– Zoals je weet is Zorn de vader van talloos veel projecten. Wanneer je het wat rustiger wil, zijn er o a Filmworks ( een 20 tal Cd’s), de strijkkwartetten, de hedendaags – klassieke ensemble werken ( bijv. beginnen bij Aporias of bij Angelus Novus), enz. Als je helemaal de waanzin binnen wil, begin bij (1)bijv. Death Ambient of (2) de 6 CD’s die in NY opgenomen zijn bij Zorn’s 50ste verjaardag, dag na dag, telkens andere muziek met telkens andere musici.
Ik stop hier.
nja michel ik had al gedacht dat dat nieten voor uw gehoorsbeentjes was zulle…
mss ook niet voor de mijne, ik vind uw review dan wel de max wegens het totaal andere stnadpunt dat zorn-aanbidders normaalgezien innemen: een icoon beschimp je niet als arrogant en enerverend en ‘luid’
lol
soit mss toch eees BMU-fest uitproberen? zet uw haar dan wel in de gel 😉
@Bernard: smaken & kleuren, vermoed ik.
Mijn muzikale smaak is bijzonder ruim, denk ik van mezelf. Dit vond ik gewoon slecht. Fantasieloos, geregimenteerd, in regeltjes doodgewurgde klezmer. Afgewisseld met een bende kleine kinderen die zo luid mogelijk lawaai uit hun instrumenten proberen te krijgen (als ze er niet op aan het sabbelen waren ten minste).
Greg Cohan en Joey Baron alléén wil ik nog wel eens zien. Zorn en Douglas mogen hun sax en trompet opgeborgen houden.
En for the record: mijn hoofdpijn is ook nog niet over.
@Bernard: als het inderdaad zo slecht was als Michel zegt, dan waren ze in NY toch al lang van het podium gesmeten.
Dat van die foto’s, dat was niet dat de organisatie “niets ondernam”: het was de afgeproken cameraman van de organisatie, die het opnam voor de mensen die absoluut Zorn’s gezicht in close-up wilden meemaken.
Nu moesten ze het stellen met twee of drie camera’s die zó ver stonden dat ze denk ik met een digitale zoom moesten werken, waardoor de beeldkwaliteit afgrijselijk slecht was.
Ja, toegegeven : ik ben een Zorn “fanaat”.’k Blijf van vernieuwers, iconoclasten houden ondanks mijn leeftijd (52).
Wat D. Douglas betreft, kijk eens op zijn site http://www.davedouglas.com/ onder projects. Hij is evenzeer en man van vele , totaal verschillende projecten.’k Denk dat jij iemand bent die van bijv. het “Charm Of The Night Sky” – deel zou kunnen houden.
G. Cohen, dat is enkel en alleen Tzadik muziek, http://www.tzadik.com/
En J. Baron: luister bijv. eens naar om het even welke opname van het Bill Frisell trio.
Nog één , om het af te leren.
Bijv. een stukje uit een Naked City concerthttp://www.youtube.com/watch?v=ajS3cbkoZX0&search=john%20zorn
Zorn, Baron, Frisell en Frith.
Baron kan letterlijk alles aan. Frisell en Frith zijn tegenpolen.
Frisell ( bekijk discografie) is de all american electric guitar player ( alle mogelijke waters doorzwommen, inbegrepen een kuur in – zowaaar – Spa ( BE ) toen hij jong was.
Frith speelde er … bas. Bekijk die zijn discografie eens : hij heeft tot nog toe op 378 CD’s gespeeld.De absolute vernieuwer van de electrische gitaar( electric guitar quartet inbegrepen). Fred, http://www.fredfrith.com/ heeft o a , oa Aksak Maboul ( BE ) voortgestuwd in de jaren ’70. Nu prof compositieleer in Oakland, maar hij blijft wereldwijd toeren: in kleine zaaltjes, in oude loodsen, in Cultuurcentra ( ‘k heb hem een paar maand geleden ingeleid in de A’ pense- BE – Singel).
Wel, wat ik zei: uitstekende muzikanten. Zorn ligt me wel op de platen die ik ervan had, maar hoegenaamd niet op podium.
[…] En dan was er Zorn. Ik vond Zorn goed. Met Douglas, en Baron, en Cohen. Acoustic Masada blijft Zorn, met het gepiep en gekweel en gebrul dat daarbij hoort. Streng en rigoureus opgebouwd, want hoewel een buitenstaander al gauw zou kunnen denken dat het allemaal bij geëperimenteer blijft, zijn de partituren voor Masada volgens een heel strict schema opgebouwd. Met de persoon van Zorn kan ik het minder goed vinden. Om niet te zeggen helemaal niet. Militant dictatoriaal Israëlisch, zionist, provocerend, en allemaal in die mate dat het saai zou zijn wanneer het gewoon een gimmick was, maar voor Zorn is het bittere ernst. Hij dirigeert met manu militari –zijn kaki broek was een functioneel attribuut– en geheel nutteloos de andere drie muzikanten, op het irritante af. De fotografen hadden ‘geluk’: Zorn had hen toegestaan gedurende één nummer te fotograferen (ik denk dat hij het kortste uit zijn repertoire had gekozen om mee te openen), daarna was het schluss. Ook de mensen die met een (video)camera voor de beelden op de zijschermen zorgden mochten het daarna afbollen, zo las ik. De toepassing van mijn favoriete citaat (I really, sincerely believe that one should trust the work, and not the author. –Peter Greenaway) wordt hier wel erg op de proef gesteld. […]
[…] oh en check it out: het voordeel van een web blog te hebben — dit is wat ik er van vond de avond zelf. Het was Acoustic en slecht. En het was toen nog Blue Note Records […]