Soms hé, en eigenlijk meer dan ik zelf ooit zou vermoed hebben, zou ik ze bij Gentblogt allemaal eens goed willen vastpakken.

Mocht ik, euh, een vastpakkende mens zijn natuurlijk.

Ik heb nooit verenigingsleven gedaan, dus ik heb niet echt iets om mee te vergelijken, maar het is toch eigenlijk wel ongelooflijk, als een mens er begint over na te denken…

Anderhalf jaar dag in dag uit artikels en foto’s, elke dag een foto van de dag, praktisch elke dag een overzicht van de pers over Gent. Duizenden bezoekers per dag op een site zonder reclame en zonder winstbejag.

En, zonder melig te doen (of er melig over te doen): we blijven positief maar niet kritiekloos en neutraal maar niet zonder engagement. Eigenlijk, op een bepaalde manier: een anti-shocklog.

Het zijn de mensen die het doen; en dat kan niet genoeg gezegd worden. Het zijn de mensen die het doen,  en dat kan niet overdreven worden.

Voorbeelden.

Sofie Rigaux stuurt ons vorige week een fotoreeks op van een valk. Vorige week was het Feesten en om te vermijden dat het zou verzuipen, vandaag de foto’s en de tekst in een artikel gegoten en gepost. Ga lezen: een leuk artikel, fijne foto’s. En lees dan verder: discussie over en weer in de reacties, en uiteindelijk weten we welk beest het precies is, en waar we meer te weten komen, en waar er nog zitten.

Of nog.

De laatste dag van de Feesten was het groot lijsttrekkersdebat. Ik had mezelf voorgenomen er naartoe te gaan, maar in de verwarring (en vooral omdat ik vergeten was het in onze interne planning te zetten), is het niet gelukt. Wim Backx stuurt ons een machtig persoonlijk verslag op, ik zet dat online. In de reacties: fijn verslag van de indrukken die de mensen nalieten, maar wat was de inhoud van wat ze gezegd hebben? Reactie wat later: Laurens Lavreysen geeft zijn notities van de avond. En zo kan er alsnog discussie zijn over de inhoud.

Of nog.

De Feesten zijn gedaan, en dan wordt het traditioneel heel erg stil in Gent. Waar zouden we het over hebben op Gentblogt? Een dag brainstormen op de mailinglijst later en we zitten met door de dertig artikels. Of beter: door de dertig onderwerpen waar artikels over zullen komen, van zeer specifiek (restaurantbespreking van het resto waar een deel van een vrijgezellenavond die T. meemaakt, zal plaatsvinden) tot zeer algemeen (“Bruno doet Jazz in ‘t Park”, “we doen iets rond Literair Gent”, “Patersholfeesten”).

Machtig. Prachtig. Bijna tot tranen toe.

*
*   *

‘t Is uiteraard niet allemaal rozengeur en manenschijn, dat kàn ook niet. Ik spreek, dat mag duidelijk wezen, alleen voor mezelf, maar ik ben nog niet tevreden .

Ik zou nog meer (constructieve) discussie willen. Meer tijd om dingen uit te spitten. Meer tijd om na te denken, interne coördinatie en communicatie te onderhouden: een drukke mailinglijst is fantastisch, maar niet voldoende, en een maandelijkse vergadering past vaak maar voor naar mijn zin te weinig mensen.

Ik vind het enorm spijtig dat we heel veelle zaken gewoon missen bij gebrek aan tijd. De persconferenties overdag, de evenementen ‘s avonds omdat we de dag erna moeten werken.

Ik zou ook willen het informaticaplatform in orde krijgen. Het draait nu allemaal wel hoor, versta me niet verkeerd. Maar het hangt eigenlijk maar met plakband en mastiek aan mekaar, technisch gezien. Le mieux est l’ennemi du bien, ik weet het. Maar toch: het steekt, dat beeldverwerking een quasi volledig manuele operatie is. Dat er op de home page meer dan honderd queries moeten gedraaid worden. Dat het trager is dan het zou moeten, en moeilijker dan het zou kunnen.

Maar waar ik persoonlijk het meeste werk zou willen in steken en waar ik mijn persoonlijke kruistocht van ga maken: meer gewone mensen. Echte mensen.

Politiekers en kunstenaars zijn óók echte mensen, dat weet ik wel. En ik wil die uiteraard ook horen en ook aan bod laten komen. Maar waar we nog veel meer mee moeten doen dan we nu al doen, zijn zaken als de speelbrug waar Steven aan meewerkte of Barbietrut (vóór, tijdens, en na). Of de reportage over de Ramadan-maaltijd of het offerfeest.

Echte échte mensen, die dingen doen. Politeke gastbloggers, da’s interessant, uiteraard. Maar waarom niet eens een week in het leven van een Gentse huisarts? Vuilnisman? Verpleger? Bakker? Werkloze? Onthaalmoeder?

Kan er niet eens iemand naar (oude) mensen in de buurt gaan en verhalen en anecdotes optekenen? Bijvoorbeeld aan de foto’s, zo komen de tongen sneller en gemakkelijker los?

Ach. Zó veel mooie dingen. Zó veel mogelijkheden. Zó veel te doen.

Maar we zijn niet gehaast. We hebben alle tijd: alles is uit eigen zak betaald, we hebben geen broodheren, we zijn niemand verantwoording verschuldigd.

…we geraken er wel. En ondertussen en o ja: waarom niet meedoen? Bezoek ons, lees en reageer. Stuur ons uw foto’s, met verhalen, uw vragen en suggesties.

En wie ‘t ziet zitten: word gewoon lid van onze kleine, dysfunctionele maar hechte familie. Ook in u schuilt een Gentblogt-medewerker. 🙂