Ach, ik weet dat een mens alle kanten van het verhaal moet horen, maar kijk, ik ben er redelijk gerust in dat wat Bettina Geysen zegt in haar interview met De Standaard niet zo enorm ver van de waarheid zal zijn.

De mensen die zo snel mogelijk een opslorpscenario wilden, onder de vlag van de SP.A, hadden een aantal scenario’s in hun hoofd. Het eerste was dat Bert voorzitter zou worden en ons naar de SP.A zou loodsen. Want die Bettina wilde een zelfstandige partij uitbouwen, ook al was dat in kartel. Hun plan lukte niet, want Bert heeft wel veel aanhangers bij de partijtop – zij hangen van hem af voor hun postje – maar veel minder bij de basis. Een tweede scenario bestond erin dan maar alle verkiesbare plaatsen te bezorgen aan de getrouwen van Bert. Na de verkiezingen konden ze dan in groep naar de SP.A overstappen. Daar stelde zich een probleem: want dan moest Koen T’Sijen wel afrekenen met mij, voor die ene plaats in Antwerpen. T’Sijen had er dus alle belang bij mij opzij te schuiven. De poppen gingen pas echt aan het dansen, toen ik een communicatiecampagne voorstelde om onze naam Vl.Pro meer bekend te maken. Ik wilde dat doen met onze bekendste vijf mensen: Bert, Geert Lambert, Fouad Ahidar, Wouter Van Bellingen en mezelf. Toen wrong Bert vreselijk tegen: hij vergeleek het links-liberalisme met kanker en aids, die heel zijn partij kapotmaakte.

Shakespeariaans.

En dit:

We hadden voor ons kartel met de SP.A wel zes mandaten binnengehaald, maar de invulling van één mandaat bleef onzeker. Dat van Bert Anciaux zelf. Hij kon terecht op de Europese lijst of als lijsttrekker in Brussel voor het Vlaams Parlement. Maar in Brussel is zijn ster nog tanender dan in de rest van Vlaanderen. Naar het Vlaams Parlement wilde Bert alleen als hij zeker was opnieuw minister te kunnen worden, maar de SP.A is niet meer zo happig op regeringsdeelname. Dan is een zetel in het Europees parlement een mooiere fin de carrière. Het probleem was dat ons alleen de derde plaats op de Europese SP.A-lijst was toegezegd, een strijdplaats. Daar zat Bert mee gewrongen. Hij is dan verder gaan onderhandelen met Caroline Gennez. Zij vertelde mij achteraf wat hij met haar had besproken: nog voor Kerstmis zou er een nieuwe sociaal-democratische partij komen, die ‘Sociaal-Democraten’ zou heten, met SP.A en VlaamsProgressieven. Maar dat was helemaal niet wat onze partij wilde! Toch zei Caroline mij dat afhing van de integratie van onze partij in de SP.A of die tweede plaats op de Europese lijst nu naar Bert zou gaan of niet. Het werd mij duidelijk: als de partij meestapte in een opslorpscenario mocht Bert onze Europese vaandeldrager worden. Bert was dus de partij aan het uitverkopen om voor zichzelf een Europees mandaat te versieren. Toen ik hem daarover aansprak, heb ik die dreigende scheldtelefoon gekregen. Er is toen zelfs nog geprobeerd om de partij te laten ophouden, want dan kon ook ons partijhoofdkwartier worden verkocht en viel er nog een financiële bruidsschat te verdelen.

Over timing zal er wellicht kunnen gesproken worden (het lijkt me wat vreemd dat sp.a van naam zou veranderen zo vroeg voor de verkiezingen, alhoewel, vreemder zaken zijn gebeurd), maar de grove lijnen lijken me—opnieuw als totale buitenstaander—plausibel genoeg.

De invulling ervan zal wel persoonlijke inschatting zijn. Anciaux wellicht denkende dat hij de sp.a zou hervormen, sp.a er misschien van uitgaand dat het de goede krachten van Spirit VlPro een onderdak zou bieden (en er dan die vervelende Anciaux maar bij nemen, eventjes).

Maar het klinkt allemaal net iets teveel als iemand die niets meer te verliezen heeft, om als speculatie of nonsens afgedaan te worden.

Mijn gedacht: een lijst waar Bert Anciaux op staat, van welke partij die lijst ook moge zijn, of welke naam die lijst ook heeft, da’s een lijst waar ik voor de dooie dood niet op stem.

In het écht ken ik de man natuurlijk niet, maar politiek: vies ventje.