Ik had deze zomer even een Sony DSC-HX1 in bruikleen, en ik was daar eigenlijk, op de keper beschouwd, best wel tevreden van. Dat deed degelijke foto’s, dat deed degelijke filmpjes, dat deed allerlei grappige dingen zoals automatische panorama’s.

Even geleden kreeg ik een vervolgmail van de mensen die me die HX1 geleend hadden: of ik eens zo’n Alpha zou willen testen.

Het zal wel zijn, dat ik eens zo’n Alpha zou willen testen: ik zou om het even wat wel eens willen testen, en fototoestellen en gelijkaardige zéker.

Het toeval wil dat ik wegens werk sinds enige tijd de productlijn van Sony, en specifiek de fototoesellen, van net iéts dichterbij ken dan de doorsnee mens. Sony heeft compact cameras, CyberShots, en digital SLRs, Alpha’s.

Die Alpha’s zijn ingedeeld in ruwweg “voor beginners”, “semi-professioneel” en “professioneel”, en waar de HX1 de meest professionele van de CyberShots was, is de 380 die ik mocht gebruiken de meest professionele van de “voor beginners”.

Ik heb het ding een tijdje gebruikt, en ik heb het ook een paar keer megegeven met mijn betere helft.  We hadden er allebei een volledig andere opinie over; ik geef ze u dan ook graag allebei mee.

 
Eerste indruk

Michel

Sandra

Wohow, wat een ongelooflijk licht toestel! Ik heb de indruk dat het helemaal uit plastiek gemaakt is, en ik vertrouw het niet echt. (Na een paar dagen gebruik: licht, ja, maar toch wel degelijk materiaal, ik was niet bang dat het in uit elkaar zou vallen). Wat na een paar dagen niét went, is dat het te klein is voor mijn handen: ik zat voortdurend met mijn rechterduim op knoppen waar ik eigenlijk niet op moest zitten.

Het ziet er uit zoals die lompe grote toestellen die hier al lagen (Nikon D200 en D300, nvdr), maar het voelt aangenaam licht aan. In tegenstelling tot die andere toestellen, kan ik het rond mijn nek hangen en er mee rondlopen in de stad. Het is niet te zwaar en niet te licht, het ligt ideaal in de hand.

 
In het gebruik

Zoals vermoed ik standaard bij reflexcamera’s: linksbovenaan een draaiknop voor de modus (aperture priority, shutter priority, manueel, macro, sport, portret, etc.),

Michel	Sandra
Om te beginnen: ik gebruik nooit voorgedefinieerde modussen van macro of portret of dergelijke. Als ik iets wil veranderen, dan stel ik mijn toestel zelf wel manueel in, of doe ik het in Lightroom of Photoshop. Geen problemen met die automatische modussen, maar manueel instellen, dat vond ik niet zo handig: er zit maar één draaiknop aan de rechterkant, en ik ben gewoon om er twee te hebben.	Het zat er erg ingewikkeld uit, met allemaal knoppen, maar uiteindelijk was het juist heel erg eenvoudig. Het grootste deel is automatisch, en er zit een draaiknop aan voor verschillende modussen – en als ik daar aan draai verschijnt er precie sop het scherm wat het precies is (portret en van dichtbij en zo).

 
Scherm

Er zit een zoeker op de A380, en er zit een scherm op. Er is een knop om ofwel te kijken door de zoeker, ofwel om live op het scherm te zien hoe de foto er zal uit zien. Het scherm zelf is beweegbaar: het kan naar boven of naar onder geklapt worden.

Michel

Sandra

Jammer dat het scherm niet links en rechts uitklapt: op deze manier is het enkel nuttig om vanop borst-of buikhoogte foto’s liggende (landscape, as opposed to portrait) foto’s te nemen, of om foto’s boven het hoofd te nemen. Een uitklapbaar en omkeerbaar scherm zou écht wel handig zijn. Ik vond het ook storend dat het beeld op het scherm niét het beeld is dat de foto zal zijn. Op mijn D300 kon ik perfect tot op de pixel inzoomen en scherpstellen op het scherm, hier is het een tweede cameraatje dat zorgt voor het beeld – een camera die enkel in ruim veel licht een beeld geeft van wat de echte foto zal tijn. Want eens het donker wordt, geeft de live view een bijzonder onflatterend en slecht beeld.

Ik kijk niet graag op zo’n scherm om te zien hoe de foto er zal uit zien, ik kijk lieer door de zoeker. De display achteraan gaf mij informatie over de modus van die draaiknop bovenaan, en ik kon zien hoe de foto eruit zag als ik hem genomen heb.  Ik heb er niet aan geprutst en het gewoon laten zitten zoals het zat.

 

Foto’s

Ah, ‘t is moeilijk, natuurlijk. Met een reflexcamera hangt er veel af van de lens die op het toestel hangt, namelijk.

Los van de lens: ik vond manueel focuseren niet evident, ik ben meer focuspunten gewoon. Sandra had er niet de minste last van: de standaard autofocus deed meer dan goed zijn werk.

Ik had precies het toestel dat hierboven staat, met een 18-55mm f/3.5-5.6-lens erbij. Dat is, voor de minder met dergelijke getallen bezige mens, een lens die van breedhoek (denk: foto’s in een kleine ruimte) tot normaal (ongeveer het gezichtsveld dat we met onze gewone ogen zien) gaat. En dat van die 3.5-5.6, dat wil zeggen dat het een lens is om foto’s mee te maken buiten of waar er genoeg licht is. Binnen lukt ook wel, maar niet écht.

Ter illustratie:  foto’s van buiten. De eerste door Sandra, de tweede door mij (nadat ik het toestel op 16:9 gezet had, trouwens).

De eerste is genomen met het licht achter Zelie en Zelie half in het donker, de tweede is op een donkere dag: helemaal niets verkeerd mee, vind ik. De kleuren zijn degelijk, de foto’s zijn scherp: geen commentaar.

In het donker is het een ander verhaal. De lens die op het toestel zat laat gewoon niet genoeg licht door om in minder dan ideale omstandigheden foto’s zonder flits te nemen. En dan zijn er drie opties.

Optie één: langere sluitertijf. Hopen dat iedereen stil blijft staan en dat je een vaste hand hebt. Mislukt in deze foto:

Gelukt in deze:

Optie twee: hogere ISO. De gevoeligheid van het toestel naar boven trekken. Helaas: bij hogere ISO-waarden vind ik dat de A380 het niet echt goed. Behoorlijk veel ruis vanaf pakweg 400 ISO, en bij echt hoge ISO-waarden is er écht veel ruis – zoals hier bij ISO 3200:

Van ver ziet het er nog relatief uit, maar van dicht is het een stuk minder:

Dergelijke heel erg ruisige foto’s kunnen er in zwartwit soms wel heel erg mooi uitzien, trouwens:

…maar het punt is, zo’n foto is goed voor een statisch portret, maar kinderen in een dinkere woonkamer, dat lukt gewoon niet. Zelfs niet met hoge ISO-waarden.

En dus komen we aan optie drie: de flash boven halen. Normaal gezien ben ik er niet voor, foto’s met flitslicht. Dat ziet er vies uit in de voorgrond, te donker in de achtergrond, en er staan meestal van die vieze harde schaduwen op (kijk ook eens naar het grotere beeld hier, trouwens–ISO 400 en te veel ruis naar mijn zin):

Maar! De foto hierboven is, ben ik blij te kunnen zeggen, een uitzondering. Ik was bijzonder aangenaam verrast door de toch wel mooie kleuren en degelijke foto’s die de A380 maakte met flash:

(foto’s hierboven onbewerkt, overigens, voor de duidelijkheid)

 
En verder?

Foto’s zijn bijna 15 megapixels; in menstentaal: ruim voldoende voor zowat alles dat een normale mens er mee zou willen doen.

Er passen allerlei andere lenzen op dan degene die ik had, maar dat heb ik niet getest: ik zit met Nikongerieg thuis.

Speciale dingen? Um, nee, niet echt. De DX-1 die ik even had, deed filmpjes. De A380 niet. De DX-1 deed gezichtsherkenning, sweep panorama, deze niet.

 
Conclusie

Michel	Sandra
Geen camera voor mij. Ik wil meer controle, betere kwaliteit vooral dan in laag licht, en meer features (video is nu echt wel een minimum).	Ik wil er zo een!

Wie het gebruiksgemak van een compactcamera wil (alles op auto, klik, foto!) maar een reflexcamera wil om pakweg een ruimere keuze van accessoires en lezen te hebben (een echte breedhoek bijvoorbeeld, of een portretlens, of een telelens, of een externe flash en watnog): uitstekend toestel.

Wie meer controle of betere kwaliteit wil: niet uw toestel.

Wie toch nooit lenzen gaat kopen en/of wisselen: ook niet uw toestel – koop zo’n ding in de zin van een Sony DSC-HX1 of geliljkaardig.

Tenzij u niet met een toestel rond uw nek of in een fototas wil rondlopen: koop een compactcamera. Of houd het bij een GSM.

Het leven, het kan soms gemakkelijk zijn.

…oh trouwens: toen ik het fototoestel terug gaf, kreeg ik er een ander in de plaats om te testen. Het leven, het kan soms fantastisch zijn.