Terwijl op de achtergrond een concertopname van Doe Maar speelt en ik besef waarom ze er mee wilden ophouden (“Is dit alles”, een pre-mid-lifecrisis van een dertiger, uit volle borst meegzongen door een concertzaal meisjes van twaalf), zie ik dat ik eigenlijk eens mijn bookmarks moeten opkuisen.

’t Zal, zoals tegenwoordig alles, voor later eens zijn, maar in afwachting alvast deze:

En nu is het gedaan en ga ik naar huis! Ik wou dat ik de moed kon opbrengen om naar Free en Sofia hun feestje te gaan, maar ik zit erdoor; het is azo en niet anders.