Ik kwam juist op dat programma van Bruno Wyndaele, de vleesgeworden zelfgenoegzaamheid, die zich nog maar eens badinerend een weg baande door zijn gasten.

Hij zat op de bank met de nieuwe baas van Studio Brussel, en hij wou graag weten wat die vond van de rel in de States rond de Dixie Chicks.

Ha! Ha! Ha! Hebben ze zich vrolijk gemaakt! Ha! Ha! “Dixie is zeggen en een Chick is een kip, dat zijn kippetjes die iets gezegd hebben over Bush”. Woeha! Wat grappig! Humor! Zangeresjes zijn het blijkbaar, volgens de baas van Studio Brussel, en die kan het weten. Niet zomaar zangeresjes, ze zingen “country en western”, zo’n soort muziek voor Texanen, u weet wel, een soort Hasselaars voor Steve Stevaert daar langskwam. (Woehaha! Gràppig!)

Er zijn daar in Amerika twee-dui-zend van die “country en western” radiostations. “Ik laat even een stilte vallen,” zei de nieuwe baas van Studio Brussel. Hij zei niet meteen waarom die stilte er moest komen, ik vermoed om iedereen de kans te laten te bepeinzen dat elk van die tweeduizend stations meer luisteraars heeft dan Studio Brussel.

En dat hij dergelijke muziek uiteraard nooit zou draaien op Studio Brussel, uiteraard niet. “Country en western” is niet het soort muziek dat onze luisteraars wilen horen.

Wyndaele kreeg even een journalistische stuiptrekking, en vroeg of Studio Brussel ooit muziek niet zou draaien als de artiest tegen de oorlog zou zijn. Uiteraard niet, zei de nieuwe baas van Studio Brussel, bij hen primeert het of het liedje goed is. En dus zouden ze geen problemen hebben met Rock The Casbah bijvoorbeeld.

Aaaaaaaarrrrggghhh!!!! Had die idioot van een Wyndaele nu gevraagd “stel dat een populair Vlaams groepje zich openlijk gaat uitspreken voor het Vlaams Blok, gaan jullie die dan blijven draaien?” — maar neen, hij had het te druk met balanceren op de rand van de zetel, zijn ene been over het andere gedrapeerd, neerbuigend ginnegappend. Ons kent ons, maar dan wel op badinerende toon.

Fuck, ik hààt dat programma.