Wij worden wakker met Studio Brussel: er staat zo’n radiowekker naast Sandra, en om twintig voor zeven begint die lawaai te maken. Ik word niet wakker van het lawaai — eens ik slaap, slaap ik door álles. Nee, ik word wakker van de ergernis.

Een tijd geleden was er die mens, ik ken zijn naam niet en ik wil hem niet weten, die elke morgen een soort historische schets van iemand of iets maakte. Dat ging altijd met horten en stoten, het klonk elke dag weer als een slechte onvoorbereide spreekbeurt. Een paar feiten (waar of niet) die hij zich zelf nog vaag herinnerde samengeplakt met een halve blik op Wikipedia, heel veel kromme zinnen met nog veel meer euhs. Tegen dat hij zich door zijn blijkbaar manifest zeer moeilijk leesbare notities had gestrompeld, was ik klaarwakker.

Het moet zijn dat die rubriek afgevoerd is, of dat ik er mij tegen gewapend heb, want tegenwoordig word ik pas écht wakker na het nieuws, als de nitwits in de studio denken dat ze grappig zijn met hun schamper commentaar op de nieuwsitems.

Zoals gisteren, toen het over maagverkleiningen ging, en er “grappig” gezegd werd dat dikke mensen ook gewoon wat minder konden eten en wat meer sporten. MBWAHAHAHA, ALGEMENE HILARITEIT!!! Siska Schoeters kwam niet bij van het proestlachen. Natuurlijk, zeker dat, de man had honderd procent gelijk. Alcoholiekers, als ze nu eens gewoon wat minder zouden drinken? En mensen met een depressie, als die gewoon eens wat meer zouden lachen en wat meer naar pensenkermissen zouden gaan? Of als werklozen nu eens gewoon wérk zouden zoeken?

Vanmorgen was het weer prijs. In Gent wordt er, naast ander werk vermoed ik, ook gediscussieerd over woorden. Is “armenbegrafenis” niet nodeloos stigmatiserend, en wordt dat niet beter “stadsbegrafenis”, dat soort zaken. De Ideale Wereld deed er vorig jaar een hilarisch filmpje over:

Studio Brussel had het wat moeilijker om originele humor te melken uit het onderwerp, dus lieten ze vanmorgen maar een audiofragment horen uit het stukje hierboven. Jammer dat het niet zo goed te begrijpen was, de mensen in de studio zaten er voortdurend mee te gnuifellachen.

Oh, maar wacht, wacht! hahaha! de man van Studio Brussel — het zou met niet verbazen als het die stuntel van de slechte spreekbeurten was — kon het nóg beter dan de Ideale Wereld! Wat hij preciés zei, herinner ik me niet, maar het kwam er op neer dat hij zich afvroeg waarom ze daar in Gent niet gewoon “negers”, “maroeffen” of “vuile zwètte” zeggen, gelijk iedereen. Dat die “linkiewinkies” het allemaal veel te moeilijk maken. Dat de ambtenaren met al die extra woorden wel eens overuren zouden moeten gaan doen.

En volgt daar dan een gênante stilte op? Zegt die Siska Schoeters dan iets op als “euh ja, laat ons daar vooral niet in overdrijven” of zo? Neuh! ALGEMENE HILARITEIT!!! Giéren van het lachen! Ze kwamen niet meer bij! Ah ha ha ha! De kakellach van la Schoeters achtervolgt mij nu al heel de ochtend.

Ik vroeg me af of ik naar de openbare omroep aan het luisteren was of naar Radio Populismo.

Het volgende item was een meisje van acht dat aan de telefoon kwam en een gelukkige verjaardag gewenst werd (“zo veel cadeaus! zijn je ouders dan heel rijk of zo?”). Studio Brussel staat wellicht aan menig ontbijttafel op. Zou die Siska Schoeters dat fijn vinden, vraag ik mij dan af, als dat meisje van acht klasgenootjes vanmorgen op de speelplaats als “maroef” of “vuile zwètten” bestempelt?

Ik ben ongetwijfeld een oude reactionair, en een verzuurde softie, maar ik ging er nog altijd van uit dat de openbare omroep een aantal taken had — iets met informeren, dacht ik, en ook iets met neutraliteit, meen ik mij te herinneren. En ik ga er nog altijd van dat er een verschil is tussen Studio Brussel aan de ontbijttafel ’s morgens en Vier om tien uur ’s avonds.

En ook dat er een verschil is tussen grappig zijn, en wanhopig proberen grappig te doen. Dat laatste is gewoon zielig.

Ik probeer alvast vanavond de radiowekker op Radio 1 te krijgen.