Vanmorgen was het in orde. Ik stap de straat uit, en op het kruispunt voor Sint-Jacobs was zo ongeveer de hele inhoud van de kunstschool aan de Ottogracht een zitstaking aan het houden.

Nu ja, zitstaking… Ze zaten, stonden of hingen rond op de straat, één groepje had een halfopgevouwd spandoek mee (NO TO WAR), één juffrouw had een plakkaat (MAKE LOVE NOT WAR) mee. De meeste zagen er vooral blij uit dat het geen les was, en dat het mooi weer was en ze buiten konden zitten. Ik heb tenandere geen leraars gezien, vraag mij af waar die zaten.

De hele binnenstad natuurlijk in rep en roer, files zover het oog kon zien, hele rijen bussen en trolleybussen na elkaar, in orde quoi. Met mijn cynische geest denk ik al snel dat Bush er ongetwijfeld helemaal wakker van zal liggen, en dat het allemaal veel zal uithalen. Maar bon, gelukkig heeft De Jeugd nog idealisme.

Toen ik aan het voorbijlopen was, begon er net ééntje te roepen: Bush-Sharon-Assassins. Ik had het eerst niet door wat hij zei, want het klonk meer als “Boucharon Achazin Boucharon Achazin Boucharon Achazin” dan wat anders, maar de intentie was er toch. Er stroomden ook alsmaar meer leerlingen toe: ze hadden blijkbaar toestemming gekregen van de school, want die liep nu helemaal leeg.

Vooraan de rij voertuigen die de stad in moest stond een donkerblauwe bestelwagen, van een koerierfirma uit Brussel denk ik. De chauffeur, een man van Noord-Afrikaanse uitstraling, was uitgestapt en stond met een aantal kunststudenten te spreken. Te smeken of hij alstublieft niet doormocht, hij deed ook alleen maar zijn werk, en hij moest dringend een pakje gaan afgeven.

Hij was er blijkbaar al een tijdje mee bezig, en moet één van de andere leerlingen op de heupen gewerkt hebben: plots weerklonk van de andere kand van het rondpunt hey! bougnoul!
Die chauffeur had niet door dat het over hem ging. De roeper, in het midden van een groepje ge-street-wearede gasten: ey! bruinen! ’t is wel voor u dat we hier aan ’t betogen zijn hé!

Ha, het idealisme van de jeugd, een schone zaak. Ik hoorde ze tot een heel eind verder nog roepen. Boucharon Achazin, zo is het maar net.