Ik kan mij dat zo goed niet meer herinneren, maar kon ik al zo vroeg als Zelie met een fiets zonder steunwieltjes rijden?
Die is nu nog geen vier jaar, en ze rijdt in een drukke speelzaal vol met kinderen aan topsnelheid de meest ingewikkelde hindernissenparcours, indrukwekkend.
Reacties
5 reacties op “Ik kan mij dat zo”
Non, si mes souvenirs sont bons t’en étais toujours au tricycle, mais tu grimpais aux arbres par contre.
et ton ordinateur perd les pédales: il est 12:37 p m !
bij mij hadden ze die wieltjes der eigenlijk vroeger moeten afnemen. ik herinner mij hilarische taferelen in knokke als ik weer eens de dijk schuin afreed met die dingen eraan: je kàn gewoon niets anders doen dan op uw bakkes gaan! ze kenden mij in alle rode kruis posten! ah, sweet, sweet memories.
bij de weg, did i mention dat ik een beetje hardleers en koppig ben?
Bij mij heeft het vrij lang geduurd voordat ik degelijk kon fietsen, maar ben nooit echt hard gevallen. Allé, toch ni met de fiets dan he, wel van stoelen en tafels. 🙂 Via mijn moeder haar werkgever hadden we toen ik 6 was of zo een tweedehands bmx-je gekocht, waar ik wel coole truken mee gedaan heb in den tijd. En geweend dat ik heb toen ik dat ding zo erg ontgroeid was dat we het op’t oud ijzer moesten gooien.
Mijn klein nichtje is nu 4 en die fiets bij mijn weten nog niet zonder steunwieltjes. Zelie zal een geboren fietserke zijn.