’t Was gisteren de eerste keer in zo lang als ik mij kan herinneren dat ik gewoon neen gezegd heb tegen het werk.

Ik had de zondag doorgewerkt, en mijzelf voorgenomen om dinsdag recup te pakken. En toen kwam er maandagochtend iets dringends binnen dat tegen woesdagochtend 10u ten allerlaatste moest klaar zijn. Maandagvoormiddag was ik er niet wegens vergadering in Brugge, maandagnamiddag was er statusvergadering en daarna had ik zwaar werk aan planning, en dus zou ik normaal gezien, in een vorig leven, tot vorige week dus, de hele maandagnacht en dinsdag en als het moest dinsdagnacht ook doorgewerkt hebben.

Neen dus: maandag gedelegeerd, en dinsdag de hele dag thuis in de trekzetel gezeten. Naar tennis gekeken, en een beetje gewerkt aan Waterwijk. En geen moment aan het werk gedacht, nee meneer.

Vandaag naar het werk gegaan, zwaar verder gewerkt aan planning-cum-problemen-oplossen voor De Kust, en dus geen tijd gehad om het werk voor dat ding dat dringend-eigenlijk-tegen-woensdagmorgen-moest-klaarzijn na te kijken, of er zelf aan te werken. Dus blijft het gedelegeerd, jawel.