De nieuwe Kraftwerk is helemaal mijn ding.

Ik heb Kraftwerk ontdekt (samen met onder meer klezmermuziek, Laibach, The Alan Parsons Project, Zappa en The Residents) tijdens mijn grote Ontwaken Tot Muziek, in de plaatotheek van de stadsbibliotheek, toen die nog in het koetshuis rechttegenover het ter ziele gegaan Museum Voor Wetenschap zat. Het was, ik herinner het me als de dag van gisteren, tussen 1987 en 1989: ik heb de halve plaatotheel leeg geleend en op cassetjes gekopieerd.

Dat, en Karl Bonne aka R. Bonnek, de R wegens zijn bijnaam Rushie (vanwege Rush), en de Bonnek wegens alsdat op zijn kamer in het internaat een etiketje “BonneK.” hing. Die mij de Groten Der Aarde heeft leren appreciëren. Magma (Köhntarkösz! Mekanik Destrüktiv Kommandöh!), en Emerson Lake & Palmer (Tarkus!), en Marillion (Script for a Jester’s Tear! Real To Reel!), en Black Sabbath (Paranoid!), en King Crimson (In The Court of the Crimon King!).

Zoals bij veel dingen blijft de eerste plaat van een artiest die een mens ooit gehoord heeft toch altijd iets speciaals–‘t is bij Kraftwerk niet anders. Mijn eerste plaat was al meteen hun laatste: Electric Café. En ik was direkt verkocht. Ik heb de cassette dagen en weken aan een stuk grijs gedraaid, en toen ik mijn eerste CD’s kocht, zat Electric Café ertussen. Samen met Tales of Mystery and Imagination van Alan Parsons Project en The King and I van de Residents.