Als ik ‘s morgens de bus pak, zit die meestal vol en moet ik rechtstaan, toch tot aan de halte net vóór het station, aan de hoek van de Sint-Denijslaan en de Voskenslaan: daar stapt dan zo’n hele roedel Younk Nubile Wymmyns uit.

Als die op weg zijn naar hun lessen op het Atheneum, klasser ik mezelf ergens achteraan rechts in de bus. Rechtover mij zitten dan aan de linkerkant, gescheiden door een lege bank, twee gasten van ik schat zo’n zeventien jaar. Écht. Zwaar. Euh, of wat de term tegenwoordig ook is in het lingo (ik voel mij gelijk zo’n tante die vraagt of er tegenwoordig nog goeie thé dansants zijn op tschool, brr).

Maar bon. Meestal wordt daar niet al te veel gezegd, op een welgemikte “yo” of “ça va?” na dan. Vandaag was het niet anders, maar het was ondanks de weinige woorden (“jeezus vent!” “ma gij zot!”) redelijk snel duidelijk dat er iets aan de hand was.

Ettelijke haltes later kwam het uit: dat die ene blijkbaar een hele postzegel LSD opgesoepeerd had. Gisteren om elf uur. En dat hij nu nog met de gebakken peren zat.

Hehe.